به گزارش ایکنا، چاپ اول کتاب «فلسفه سیاسی و خدای ابراهیم» توماس_ال_پنگل با ترجمه زانیار ابراهیمی از انتشارات هرمس منتشر شد.

 

توماس اِل. پَنگل در کتاب فلسفه سیاسی و خدای ابراهیم جان تازه‌ای به مواجهه فلسفه سیاسی و کتاب مقدس می‌دهد و در تلاش است ثابت کند که چگونه با سؤال‌ و جواب از منظر فلسفه سیاسی می‌توان بر تعالیم بنیادین کتاب مقدس پرتو افکند. در عین حال می‌کوشد نشان دهد که فلسفه سیاسی چگونه می‌تواند از طریق این سؤال‌ و جواب، کردوکارهای خودش را روشن کند و مشروعیت ببخشد. این گفت‌وگو مستلزم رویکردی به متن مقدس است که بدان توجه کند و آن را با جدیت تمام به پرسش بگیرد، زیرا باید این امکان را جدی بگیریم که متن مقدس پاسخی به مهم‌ترین پرسش بدهد: چگونه باید زندگی کنیم؟

 

نویسنده در کتاب حاضر هدفی محدود را دنبال می‌کند: کاوش و ایضاح بنیان‌های قانون الهی، قانونی که در سفر پیدایش وضع شده است. در ابتدای سفر پیدایش، با چالش برداشت کتاب مقدس از قدرت مطلق الهی و عنصر همبسته آن، یعنی خلقت، رو‌به‌رو می‌شویم. سپس شرح خوردن از میوه درخت شناخت، فهم ریشه‌ایِ کتاب مقدس از گناه و مسئولیت انسان در قبال شر را پیش روی ما قرار می‌دهد و بعد که گسترش داستان انسان از قتل هابیل تا تخریب بابل را دنبال می‌کنیم، رفته‌رفته به توجیه متن مقدس برای مردم برگزیده معین یا مردمی برگزیده پی می‌بریم و بدین‌ترتیب، مقدمات اساسیِ علم سیاسی یا هنر سلطنتی را درمی‌یابیم که متن مقدس تلویحا آن را به الوهیت نسبت می‌دهد و در هیئت و داستان ابراهیم به‌منزله سرمشق، درسی تعیین‌کننده را درباره فهم کتاب مقدس از ستایش‌برانگیزترین یا شایسته‌ترین امر انسانی می‌آموزیم.

 

توماس اِل پنگل در سال 1944 در نیویورک متولد شد. او فارغ‌التحصیل علوم سیاسی از دانشگاه شیکاگو است و سابقه تحصیل در دانشگاه ییل و شیکاگو را در کارنامه کاری خود دارد. عمده فعالیت پَنگل در فلسفهه سیاسی کلاسیک، فلسفه مدرن آمریکا، فلسفه سیاسی آلمانی قرن نوزدهم و بیستم، نظریه سیاسی پسامدرن، مبانی اخلاقی رابطه بین فلسفه سیاسی و الوهیت است. او در آثارش تلاش کرده نشان دهد که چگونه زندگی فلسفی سقراطی- یعنی زندگیِ پرسشگرانه، خودشناسی، گفت‌وگو و بررسی مفاهیم بنیادین اخلاق و سیاست - می‌تواند معیاری برای زندگی انسانی و نقدی بر نسبی‌گرایی یا ارزش‌زدایی در زندگی مدرن باشد.

 

 

داستان انسان‌ها، داستانی که در پی اخراج از بهشت گسترش می‌یابد، نشان می‌دهد که تمایلِ انسانِ مخلوق به شر، تا چه حد عمیق و استوار است، و با این کار، کمک‌ می‌کند تا شگفتی‌مان از هبوط کم شود. این بی‌شک دوباره ما را به طرح این پرسش وامی‌دارد که خالق چرا باید موجودی چنین دمدمی را در صورت خویش خلق می‌کرد. اما آنچه شگفتی جدیدی را در ما برمی‌انگیزد، اکراهِ خدا از محدود کردن شر انسان است، از اعمال اقتدارِ انتظامیِ خود.

 

البته می‌دانیم که کتاب مقدس سرانجام چه چیزی را در مقام پاسخِ خطاکاریِ انسان تعلیم می‌دهد: حاکمیت مجموعه قوانین موضوعه خاص الهی، قوانینی که از طریق پیش‌گویی، به مردم برگزیده عرضه و تعلیم داده شدند، مردمی که «مملکت کاهنان و ملت مقدس» را تشکیل می‌دهند (سفر خروج ۱۹:۶). اما ویژگی‌های عجیب این پاسخ چنان فراوان است که فهم‌ آن را بسیار سخت می‌کند. چرا مردم برگزیده؟ چرا این قانون موضوعه، برای فقط این مردم؟ به نظر می‌رسد که متن مقدس ما را به درونِ زنجیره‌ای از «آزمایش‌ها»ی تاریخیِ الهی می‌برد تا کمکمان کند رفته‌رفته ضرورت و شمه‌ای از هدفِ قانون موسوی و مردم برگزیده را بفهمیم. در این آزمایش‌ها به شاهدان غیرمستقیم سلسله‌ای از اشکال هستیِ اجتماعی تبدیل می‌شویم که هنوز مردمِ برگزیده‌ای را که دریافت‌کننده این قانون‌اند نمی‌شناسند، مردمی که این قانون شکلی روحانی به ایشان می‌دهد و در نتیجه آنان را به مصداقِ معنای این قانون برای همۀ جهان تبدیل می‌کند.