به گزارش ایکنا از چهارمحال‌وبختیاری، روایتی کوتاه از روحانی شهید خداداد کریمی که نمازشان حتی در میان بارش گلوله و اوج سختی فراموش نشد را با هم می‌خوانیم؛

 

در بحبوحه‌ نبرد، هنگامی‌که دشمن بعثی آتش سنگینی روی مواضع رزمندگان ریخته بود و صدای انفجار گلوله‌های توپ و خمپاره، زمین و آسمان را به لرزه درمی‌آورد، برخی از نیروها در حال جا‌به‌جایی و پناه گرفتن بودند. در همان شرایط سخت، شهید کریمی با آرامش و لبخند خاصی که همیشه در چهره داشت، صدای اذان را با صدای رسا و بلند از بلندگو اقامه کرد.

 

وقتی برخی از رزمندگان با نگرانی گفتند:

 

– «حاج آقا! الآن وقت نماز خواندن نیست، دشمن دارد خط را می‌کوبد...»

 

ایشان با همان صلابت همیشگی پاسخ داد:

 

– «اتفاقاً الان وقت نماز است؛ چه سعادتی بالاتر از اینکه در میان بارش گلوله و در اوج سختی، بایستیم در برابر خدا و نماز اول وقت بخوانیم؟ ما اگر نماز اول وقتمان را ترک کنیم، دیگر چه چیزی از ما باقی می‌ماند؟»

 

بعد خودش در همان خاکریز وضو گرفت و در حالی‌که خمپاره‌ها اطرافش منفجر می‌شد، قامت بست. همین صحنه باعث شد که بسیاری از رزمندگان به تبعیت از او، در میان آتش و خون، نماز جماعتی پرشور و معنوی برپا کنند.

 

این خاطره همیشه در یاد همرزمانش ماند؛ که چگونه روحانی شهید خداداد کریمی، نماز اول وقت را حتی در اوج حملات دشمن، بر هر چیز دیگری مقدم می‌دانست و همین روحیه الهی، نیروها را سرشار از شجاعت و آرامش می‌دادند، کرد.