این فرهنگی بازنشسته، مربی گروه سرود ناشنوایان نیز بوده و در این عرصه نیز مانند آموزش با حضور و اجرا در برنامه‌های مختلف می‌‌درخشد. در سال ۱۳۶۲ وارد آموزش و پرورش شده و عشق و علاقه به بچه‌های ناشنوا را رمز ماندگاری خود در این عرصه می‌داند. فعالیت ورزشی و رشته دو میدانی و مربیگری برای دانشآموزان استثنایی را آغازی برای ورود به این رشته می‌داند و در گرایش آموزش و پرورش استثنایی، گرایش ناشنوایان تحصیل کرده است.
این آموزگار بازنشسته و مربی گروه سرود ناشنوایان معتقد است که کار با این بچه‌ها به علاقه و صبر فراوان نیاز دارد و می‌گوید همه خستگی مربی با شروع به حرف‌زدن دانش‌آموز کاشت حلزون شده و کم‌شنوا و اولین کلمه‌ای که ادا می‌کند، به در می‌شود.
وی بیان می‌کند: آموزش به کودکان و دانشآموزان ناشنوا نیز مانند آموختن هر زبان دیگری، قواعد خاص خود را دارد و کودکان ناشنوا نیز با آموزش‌های خاص ۱۰۰ درصد می‌توانند حرف بزنند. هر صدایی برای خودش ارتعاشی دارد و تمام استخوان‌های بدن ما ارتعاش را درک و حس می‌کنند.
مطیع شرع می‌افزاید: از آنجایی که گوش‌های ما می‌شنود یاد گرفته‌ایم که صداها را از طریق گوشمان بشنویم؛ اما افراد کم‌شنوا از طریق کل استخوان‌های بدنشان قادر به دریافت ارتعاش صداها هستند. اعضای تکلم این بچه‌ها سالم است و فقط در آموزش باید جایگاه صداها را به نوآموز یاد داد؛ من نوآموزی دارم که با ۹۹ درصد ناشنوایی به طور کامل حرف می‌زند.
آموزش سخن گفتن و گفتار درمانی به کودکان ناشنوا بخشی از فعالیت بوده و گروه سرود ناشنوایان با مربیگری این آموزگار بازنشسته هم توانسته به دلیل استفاده از شیوه‌های ابتکاری و خلاق به جایگاهی برتر در سطح کشور دست یابد. این گروه سرود از دانشآموزان ناشنوای موفق که بعضی از آن‌ها قهرمان‌های ورزشی هم هستند تشکیل شده است. این آموزگار و مربی پس از چهار دهه فعالیت همچنان بدون خستگی، همچنان به فعالیت‌های خود در این زمینه ادامه می‌دهد.