طلعت احمدی‌ قیداری نزدیک به ۹۰ سال سن دارد. گوش‌هایش خوب نمی‌شنود؛ اما حافظه‌اش هنوز پر است از خاطرات آن سال‌ها؛ روز‌هایی که یکی‌یکی، همسر و پسرهایش رفتند و دیگر برنگشتند و خودش در زندان‌های صدام بود. همسر و مادر سه شهید است. سال‌هاست که با قاب عکس‌ها زندگی می‌کند؛ با لباس‌هایی که کسی سال‌هاست نپوشیده، با خاطراتی که نه فراموش می‌شوند و نه کهنه. هیچ تابلویی روی دیوار نیست که داستان را تعریف کند، اما کافیست بنشینی و پای حرف‌هایش بمانی. آن وقت می‌فهمیم که این مادر چقدر حرف برای گفتن دارد، چقدر داغ دیده و چقدر سکوت کرده.