فرهنگ اسلامی بر پایه پیوند دادن زندگی انسان به آفریننده حکیم استوار است که این زندگی را خلق و بهترین نظام را برای آن وضع کرده است و باور دارد که سعادت این زندگی جز با تطبیق نظام الهی بر آن به‌دست نمی‌آید و هدف این زندگی باید «رضای خداوند» باشد که با برپایی جامعه‌ای عادل بر طبق نظام الهی محقق می‌شود. همه فرهنگ‌های دیگر نقطه مقابل فرهنگ اسلامی هستند؛ زیرا این فرهنگ‌ها زندگی را بر پایه جدایی زندگی از دین بنا می‌کنند و دین را از جایگاه اصلی خود در زیربنای اجتماعی زندگی کنار می‌زنند. این فرهنگ‌ها سعادت را تنها «کسب لذت و منفعت» معرفی می‌کنند و هدف هر انسانی را «دستیابی به بیشترین مقدار ممکن از لذت و منفعت» قرار می‌دهند. [شهید سید محمدباقر صدر، کتاب رسالت ما، ص۵٣-۵۴]