برپایی حق و عدالت و تحمل سختی‌‏های سازندگیِ شایسته، نیازمند انگیزه‌‏هایی است که از احساس مسئولیت و وظیفه‌‏شناسیِ انسان سرچشمه می‌‏گیرد. این انگیزه‌‏ها همواره با مانعی روبه روست که نمی‌‏گذارد در انسان شکل گرفته یا رشد کنند. آن مانع عبارت است از گرایش به دنیا و زینت‌‏های آن و وابستگی به زندگی در این دنیا، به هر شکل و کیفیتی که باشد؛ زیرا این گرایش و وابستگی در بسیاری از اوقات، انسان را از حرکت بازمی‌‏دارد و شرکت او را در فرایند سازندگی شایسته متوقف می‏‌کند. [شهید سید محمدباقر صدر؛ کتاب اسلام راهبر زندگی، ص٢٠٠-٢٠١]