در سوره‌ کوثر آمده است: «إِنّا أَعْطَيْناكَ الْكَوْثَرَ؛ ما به تو کوثر عطا کردیم»؛ اکثر مفسران شیعه و گروهی از علمای اهل‌ سنت، «کوثر» را وجود مبارک حضرت زهرا(س) دانسته‌اند، چراکه نسل پربرکت ایشان که همان ائمه‌ معصومین(ع) هستند، مایه‌ جاودانگی و استمرار نور نبوت شدند. از این منظر، حضرت زهرا(س) عین کوثر و ریشه‌ خیر کثیر در هستی است.

 

«إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا» (احزاب/ آیه ۳۳)؛ به گواهی احادیث متواتر، پیامبر اکرم(ص) در روز کساء فرمودند که مراد از اهل‌ بیت(ع) در این آیه، تنها علی، فاطمه، حسن و حسین(ع) هستند. این آیه سند قرآنی عصمت و طهارت حضرت زهرا(س) و اهل‌ بیت(ع) است.

 

در آیه‌ مباهله (آل‌عمران/ آیه ۶۱)، پیامبر(ص) برای اثبات حقانیت رسالت، تنها چهار نفر را با خود برد: علی، فاطمه، حسن و حسین(ع). در این آیه، از حضرت زهرا(س) با تعبیر «نِسَاءَنَا» یاد شده است؛ نشانه‌ای روشن از آنکه ایشان در مقام قرب و طهارت، هم‌ردیف حقیقت رسالت و امامت قرار دارند.

 

«قُل لا أَسأَلُكُم عَلَيهِ أَجرًا إِلَّا المَوَدَّةَ فِي القُربىٰ» (شوری/ آیه ۲۳)؛ پیامبر(ص) پاداش رسالت خود را تنها محبت و مودت نسبت به خاندانش معرفی می‌کند. حضرت زهرا(س) محور این «قُربى» است؛ و بی‌محبتی یا آزار ایشان، در حقیقت، بی‌حرمتی به پیامبر(ص) و ناسپاسی نسبت به قرآن کریم است.

 

 

اگرچه قرآن کریم به صراحت از شهادت حضرت زهرا(س) یاد نکرده، اما آیات متعددی به روشنی بر حرمت آزار رسول خدا(ص) و اهل‌ بیت ایشان دلالت دارند که در پرتو احادیث متواتر، می‌توان از آن مظلومیت و شهادت آن بانوی بزرگوار را استنباط کرد.

 

«إِنَّ الَّذينَ يُؤذونَ اللَّهَ وَرَسولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنيا وَالآخِرَةِ» (احزاب/ آیه ۵۷)؛ رسول خدا(ص) فرمودند: «فاطمة بَضعَةٌ منّي؛ مَن آذاها فَقَد آذاني» (صحیح بخاری و صحیح مسلم)؛ بدین‌سان، هرگونه آزار نسبت به حضرت زهرا(س) مصداق آشکار «ایذاء رسول» است. وقایع مسلم تاریخی ـ از جمله هجوم به خانه‌ وحی، سقط حضرت محسن(ع)، شکستن پهلو و غصب فدک ـ نقض آشکار آیه‌ مودت و آزار مستقیم پیامبر(ص) پس از رحلت ایشان بود.

 

از این‌رو، بر پایه‌ منطق قرآن، لعنت و عذاب الهی دامنگیر کسانی است که این ظلم بزرگ را مرتکب شدند و به سفارش‌های صریح رسول خدا(ص) درباره‌ اهل‌ بیتش پشت کردند.

 

شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) نه یک رویداد تاریخی صرف، بلکه نشانه‌ مظلومیت حقیقت وحی و انحراف امت از مسیر ولایت است.

 

حضرت زهرا(س) همان «کوثر» عطایی خداوند به پیامبر(ص) است؛ سرچشمه‌ طهارت، مظهر مودت و میزان حق و باطل. شهادت مظلومانه‌ آن حضرت، گواه قرآنی بر استمرار سنت الهی در تمییز اهل ایمان از اهل نفاق است.

 

او «کوثر هستی» است که با خون مظلومانه‌اش، شجره‌ ولایت را آبیاری و راه حق را تا قیامت روشن کرد.

 

علی‌اصغر خردمندی، رئیس مجمع نخبگان قرآنی بابل