Ин бахш интихобест аз сураи Қоф, оятҳои 16 то 18 — нидоест ба дарун, ба наздикӣ ва назорати доимии Парвардигор:

وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ ﴿۱۶﴾

Ва албатта Мо инсонро офаридем ва медонем он чиро нафси ӯ васваса мекунад, ва Мо ба ӯ аз раги гарданаш наздиктарем. (Ояти 16)

إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيَانِ عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ قَعِيدٌ ﴿۱۷﴾

Он гоҳ ду фаришта – яке аз тарафи рост ва дигарӣ аз тарафи чап – аъмоли ӯро менависанд. (Ояти 17)

مَا يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ ﴿۱۸﴾

Инсон ҳеҷ каломе ба забон намеоварад, магар он ки назди ӯ назоратгаре омода (барои навиштани он) ҳузур дорад. (Ояти 18)

Сураи Қоф

https://iqna.ir/fa/news/4278532