Нағмаҳои биҳиштӣ
Фарози мондагори “Мустафо Исмоил” аз сураи Ҳоққа
Пайғамбари гиромии Ислом (с) мефармоянд: «Ҳар кас Қуръонро бишнавад, Худованд ба ҷои ҳар ҳарфе як савоб барои ӯ менависад ва ӯ дар зумраи касоне маҳшур мегардад, ки Қуръон мехонанд ва [аз дараҷот ва маротиби биҳишт] боло мераванд».
Гӯш додан ба нағамоти рӯҳнавози каломи шарифи Худо ибодате аст, ки шунавандаро шомили раҳмати Парвардигор месозад.
Агентии ИКНА маҷмӯаи «Нағамоти биҳиштӣ»-ро, ки шомили тиловатҳои мондагор ва фарозҳои ба ёдмонданӣ аз тиловатҳои қориёни барҷастаи ҷаҳони Ислом аст, тавлид ва мунташир намудааст.
Дар идома, фарози шуниданӣ аз тиловати Мустафо Исмоил, қории марҳуми мисрӣ, аз сураи Ҳоққа оварда мешавад:
قُطُوفُهَا دَانِيَةٌ (23)
Меваҳояш (биҳиштӣ) дастрас ва наздик аст
كُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِيئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِي الْأَيَّامِ الْخَالِيَةِ (24)
Бихӯред ва бинӯшед ба гувороӣ ба подоши аъмоле, ки дар рӯзҳои гузашта анҷом додед
Сураи Ҳоққа
