Навои ваҳй
Худост, ки наҷот медиҳад
Дар ҷаҳони пурғубору шитобзадаи имрӯза, гоҳе ба таваққуфе кӯтоҳ ва оромбахш ниёз дорем. Маҷмӯаи «Навои ваҳй» бо баргузидае аз зеботарин оятҳои Қуръон, даъватест ба сафари маънавӣ ва рӯҳбахш.
ُلْ مَنْ يُنَجِّيكُمْ مِنْ ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ تَدْعُونَهُ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً لَئِنْ أَنْجَانَا مِنْ هَذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ ﴿۶۳﴾
«Бигӯ: Кист, ки шуморо аз торикиҳои хушкӣ ва дарё наҷот медиҳад? Онгоҳ ки дар ҳоли зорӣ ва пинҳонӣ Ӯро мехонед ва мегӯед: агар ин бор моро наҷот диҳад, ҳатман аз шукргузорон хоҳем шуд.»
قُلِ اللَّهُ يُنَجِّيكُمْ مِنْهَا وَمِنْ كُلِّ كَرْبٍ ثُمَّ أَنْتُمْ تُشْرِكُونَ ﴿۶۴﴾
«Бигӯ: Худост, ки шуморо аз ин (ҳалокатҳо) ва ҳар гуна андуҳ наҷот медиҳад, вале баъд шумо (нишон медиҳед, ки) мушрик ҳастед!»
(Сураи Анъом, ояти 64)
