Навои ваҳй:
Эҳтирому бузургдошти Парвардигор
Дар ҷаҳони пурғавғо ва шитобзадаи имрӯзӣ, баъзан ниёз дорем, ки лаҳзае истем ва андаке ором гирем. Маҷмӯаи «Навои Ваҳй», ки аз зеботарин оятҳои Қуръон интихоб шуда ва бо овози гуворои Беҳрӯз Разавӣ хонда шудааст, шуморо ба як сафари маънавӣ ва рӯҳбахш даъват мекунад.
Ин маҷмӯаи кӯтоҳ, вале пурмазмун, ба шумо лаҳзаҳое аз оромиш ва умед ҳадя мекунад.
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ﴿۱۵﴾
Аммо инсон, вақте Парвардигораш ӯро барои санҷиш иззат медиҳад ва ба ӯ неъмат ато мекунад, худписанд мешавад ва мегӯяд:
«Парвардигорам маро гиромӣ дошт.»
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾
Ва аммо вақте ки Парвардигор рӯзии ӯро бар ӯ танг мегардонад, ноумед мешавад ва мегӯяд:
«Парвардигорам маро хор кард.»
Ҳол он ки чунин нест, ки шумо гумон мекунед.
Оятҳои 15 ва 16 — Сураи Фаҷр
4317038
