Nanawagan ang Pinuno sa Pagdami ng Produksiyon sa Bagong Iranianong Taon
Sa isang telebisyon na mensahe sa bansa, ang Pinuno nagsabi na ang mga Iraniano nag-iwan ng mahirap na taon, ngunit gumawa din sila ng mga makabuluhang tagumpay sa paggawa.
Si Ayatollah Khamenei tinatawag ang bagong Iraniano na taon ng 1399 bilang "taon ng pagdami sa produksyon", na nanawagan sa mga opisyal na magdala ng isang malaking pagbabago sa buhay ng mga tao.
Ang sumusunod ay ang buong teksto ng mensahe, ayon sa Press TV:
Sa Ngalan ni Allah, ang Pinakamahabagin, ang Pinakamaawain
O 'Sumakop ng mga puso at mga tanawin
O 'Tagaplano ng gabi at araw
O 'Transpormador ng kapangyarihan at mga kondisyon
Baguhin ang aming kalagayan sa mabuti na mga kalagayan!
Ngayong taon, ang Nowruz ay kasabay ng pagdiriwang ng kabayanihan ni Hazrat Musa ibn Ja'far (ang Suma sa kanya nawa ang kapayapaan). Sa gayon, nararapat na simulan ang aking mga pahayag sa isang pagbigkas ng bahagi ng salawat para sa dakilang pagkatao na: "Oh Panginoon, ipadala Mo po ang Inyong mga pagbati kay Musa ibn Ja'far, sino siyang kahalili sa matuwid, ang pinuno ng mga banal, ang kayamanan ng ilaw at isa sa mga matagal na nagpapatirapa [sajdah], maraming mga luha at daming mga panalangin. Mahal na Panginoon, ipadala ang Inyong mga pagbati sa kanyang ama at sa kanyang dalisay, walang-kasalanan at walang-kamalian na mga anak. Ang awa at mga pagpapala ng Panginoon ay nasa kanya."
Nais kong batiin ang lahat ng mahal na mga tao ng Iran sa masiglang Eid ul-Mab‘ath at Eid-e Nowruz. Lalong-lalo na, nais kong batiin ang mga pinarangalan at kagalang-galang na mga pamilya ng mga bayani, ang mga beterano sa digmaan na may kapansanan, ang kanilang pagtiis at masigasig na mga kasapi ng pamilya, at ang mga nakikibaka [jihad] sa larangan ng kalusugan - sino gumawa nang mahusay sa nagdaang mga linggo - at lahat na masigasig na mga lingkod ng bansa sino nagsagawa ng bahagi ng gawain sa mahirap na mga kalagayan at sino abala sa pagbibigay ng mga paglilingkod na taimtim, masigasig at maudyok na paraan sa mga lungsod, sa mga nayon, sa mga kalsada, sa mga hangganan at sa bawat isa sa bawat sulok ng bansa. Binabati ko silang lahat: Nawa’y magkaroon kayo ng isang maligaya na Nowruz!
Nais ko ring magpadala ng mga pagbati sa walang-kamalian na kaluluwa ng ating dakilang Imam at ang ganap na kaluluwa ng mga bayani.
Itinuturing kong kinakailangang ipahayag ang aking pagbati at ang aking pagdadalamhati sa mga pamilya ng mga bayani noong taong 1398: ang mga bayani na nagtatanggol sa banal na mga dambana at mga bayani ng pagtatanggol ng mga hangganan, lalo na ang ating mahal at dakilang bayani - si Shahid Soleimani, ang kanyang mga kasamahan at Shahid Abu Mahdi al-Muhandis at ang kanyang mga kasamahan pati na rin ang mga bayani sa insidente ng Kerman, ang mga bayani sa pangyayari ng eroplano at ang mga bayani sa landas ng kalusugan.
Ang huli ay ang mga tao na nakamit ang mataas na ranggo ng kamatayan at pagkabayani sa paraan ng Panginoon habang sila ay nagbibigay ng paglilingkod sa mga pasyente. Nais kong ipahayag ang aking pakikiramay sa kanilang mga pamilya at binati ko sila sa itong kapistahan [eid] at ang kalagayan ng kanilang mga anak. Naniniwala ako na ang lahat ng mga pangyayaring ito ay magiging kalamangan ng Iranianong bansa. Palakihin ko ang bagay na ito sa isang iglap.
Ang taong 1398 ay isang magulong taon para sa Iranianong bansa. Iyon na taon ay nagsimula sa mga pagbaha at natapos sa Coronavirus. Sa buong taon din, iba't ibang mga pangyayari ang nangyari sa bansa at iilang mga tao sa bansa: mga insidente katulad ng lindol, mga parusa at iba pa. Ang rurok ng mga pangyayaring iyon ay ang krimen ng terorista na ginawa ng US, na siyang kabayanihan ng kilalang Heneral ng Iran at Islam, si Shahid Soleimani. Sa buong taon, ang mga tao ay nagkaroon ng maraming bilang ng mga paghihirap. Lumipas ang taon na tulad nito. Samakatuwid, ito ay isang mahirap na taon.
Gayunpaman, ang mahalagang punto ay pati na rin ang gayong mga paghihirap, mayroong bilang ng mga nagawa na ang iilan ay wala pang katulad. Ang Iranianong bansa ay lumiwanag nang maliwanag sa totoong kahulugan ng salita. Sa mga pagbaha na naganap sa simula ng taon, ang mga relihiyoso at determinadong mga tao ay nagmamadali patungo sa mga lalawigan, mga lungsod at mga nayon na nasalanta ng baha upang matulungan ang mga tao doon. Ang ating mahal na mga tao - matanda at bata - ay lumikha ng isang magandang tanawin sa pamamagitan ng pagpunta sa mga lugar na na-baha. Hinugasan nila ang mga bahay na sakop ng putik at marumi. Kinuha nila ang mga kasangkapan sa bahay at hinugasan ito para sa mga tao sa mga lugar na iyon. Gumawa sila ng bagay upang mapagaan ang mga paghihirap na bunga mula sa baha para sa mga tao doon. At kasunod ng dakilang kabayanihan ng ating mahal na bayani, inilunsad ng mga tao ang isang dakilang kilusan sa pamamagitan ng pagpapakita ng kanilang pagkakaroon - sampu-sampung milyong mga tao - sa mundo.
Ang mga pagtitipon na nabuo sa Tehran, Qom, Ahwaz, Isfahan, Mashhad, Tabriz at Kerman ay mga pagtitipon na karaniwang hindi nakikita sa anumang bahagi ng mundo na may napakaraming bilang at tulad ng mga layunin. Ito rin ay natatangi sa ating sariling kasaysayan. Ang sikat na pagkakaroon at sigasig at ang katotohanan na ipinakita ng mga tao kung anong mga bagay ang kanilang nakakaugnay, ay napakahalaga para sa pagpapabulaan at karangalan ng Iranianong bansa. Tungkol sa kamakailan-lamang na sakit - ang pagkalat ng Coronavirus - ang mga sakripisyo na ginawa ay nakasisilaw na kahit na ang mga dayuhan ay nadama na nagpapasalamat sa kanila.
Pangunahin, ang mga gawaing ito ng sakripisyo ay ginawa ng mga pangkat medikal, mga manggagamot, mga nars, mga tagapamahala at mga kawani na nagtatrabaho sa mga ospital. Sa tabi ng mga taong ito, mayroong mga boluntaryo mula sa mga tao, mga estudyante, mga kleriko, mga Basiji at iba't ibang mga indibidwal na tumulong sa mga kawani ng medikal at sino nag-alaga ng mga pasyente. Ang lahat ng mga hindi pangkaraniwang bagay na ito ay isang mapagkukunan ng karangalan at pagpapabulaan. Ang mga tao nagmadali sa pagtulong sa mga manggagamot at mga doktor. Mayroon ding mga grupo na sumuporta, ang ilan sa mga ito ay nag-alok sa kanilang mga pabrika at kahit na ang kanilang mga bahay na may layunin ng paggawa ng mga produktong kinakailangan para sa mga pasyente o para sa masa ng mga tao - produkto katulad ng mga guwantes, mga maskara at iba pa.
At mayroong pampublikong mga grupo ng paglilingkod katulad ng mga tao sino nagsasagawa ng disimpektahin ang mga lansangan o ang mga lugar na madalas dumaan ang mga tao. O kaya ang mga kabataan na nagpasiya na tulungan ang mga matatanda sa pamamagitan ng pagpunta sa kanilang pintuan at gumawa ng kanilang pamimili para sa kanila. Maaari ko ring banggitin ang mga taong naghanda ng mga kalakal at ibinigay ito sa mga tao na libre, kabilang ang ibreng mga guwantes at mga maskara. At ang ilang mga tao ay tumulong sa mga tindero at na mamahala ng tindahan sa pamamagitan ng hindi paghingi ng upa. Sinabi nila na maaaring maantala ang upa at iba pang mga naturang serbisyo na ibinigay ng mga tao.
Ito ang mga kaganadahan na nagpapakita ng kanilang sarili sa gitna ng mahihirap na mga kaganapan. Ipinakita ng Iranianong bansa ang mga birtud nito sa pamamagitan ng mga pangkat na ito at mga gawaing ito, na ang iilan sa kanila tinukoy ko. Tunay at taos-puso akong nagpapasalamat sa lahat ng mga indibidwal na tinutukoy ko at nais kong ipaalam sa kanila ang banal na mga gantimpala – sa itong mundo at kabilang buhay - naghihintay sa kanila.
Gayunpaman, ito ay isang mahirap na pagsubok. Ang mga pagsubok sa 1398 ay mahirap, ngunit ang pagpangibabaw at paglalampas sa ganong mga kahirapan kasama ang lakas loob gumawa sa bansa na makapangyarihan. Ang isang bansa ay hindi maaabot kahit saan na may pag-iingat sa sarili at naghahanap lamang ng aliw. Ito ay sa pamamagitan ng pagharap sa mga paghihirap at pag-iingat ng kasiglahan ng isang tao sa harap ng mga paghihirap na ang isang bansa ay magiging matagumpay. Sa kabutihang palad, ang Iranianong bansa ay pinamamahalaan ito at ito ay magpapatuloy na gawin ito mula ngayon din. Ito ang nagbibigay ng kapangyarihan at kredito sa mga bansa.
May isa pang kapansin-pansin na punto sa harap ng mga pangyayaring ito - kabilang ang mga likas na pangyayari katulad ng baha, lindol at iba pa, ang mga pangyayari na gawa ng mga dayuhan katulad ng mga parusa - habang pinapansin natin ang ating mga kahinaan - at ang ating likas na kahinaan sapagkat tinutulungan tayo nito alamin na walang silid para sa pagmamataas. Tayo ay lahat na mahina at madaling masugatan at ang mga kahinaan na kinakaharap natin sa natural na kurso ng mga kaganapan - at ang katotohanan na dapat nating malaman ang ating mga kahinaan. Dapat nating iwasan ang pagiging mapagmataas at pabaya, bigyang pansin ang Panginoon at humiling sa Kanya na tulungan: “Sinuman na tumawag sa iba maliban sa Iyo ay mabibigo. Sinuman na humihiling kahit kanino maliban sa Iyo para sa tulong ay magdurusa ng pagkawala at sinuman na pumupunta sa pintuan ng sinuman maliban sa Iyo ay puno ng kakulangan”. Ito ang mga panalangin sa buwan ng Rajab. Dapat kayong pumunta lamang sa pintuan ng Banal na Bahay, kung pupunta kayo sa ibang bahay ay babalik kayo sa pagkabigo, kung iniunat mo ang iyong kamay sa anumang bagay maliban sa Panginoon, babalik kayo ng walang-dala. Ang lahat ng mga sanhi ng pagkakaroon ay Banal na mga sanhi - Siya ang sanhi ng mga sanhi. Dapat kayong magtrabaho sa itong mga kadahilanan, gamitin itong mga kadahilanan, ngunit humingi sa Kataas-taasan para sa mga resulta at mga epekto. Ito ay isa pang punto.
Tungkol sa taon ng 1399 na malapit nang magsimula, una sa lahat, ating hilingin sa Allah ang Kataas-taasan na magbigay sa taong ito na bilang taon ng dakilang mga tagumpay at hilingin natin sa Imam ng Panahon - nawa’y ang ating mga kaluluwa ay maialay para sa kanya - sino ang kapitan ng barkong ito, upang matulungan ang kanyang bansa na maabot ang baybayin ng kaligtasan at upang matulungan at suportahan ang banal na mga tao ng Iran. At nais kong sabihin sa Irannianong bansa na sa kanilang pagharap sa iba't ibang mga kaganapan sa isang matapang na paraan at may mabuting asal sa lahat ng mga taong ito - hindi lamang sa taong 1398 - dapat nilang harapin ang kasunod na mga kaganapan na may pag-asa at sa pamamagitan ng pagsunod sa kanilang sigla rin at dapat nilang matiyak na ang mga mapait na mga kaganapan ay lilipas: "Katotohanan, sa bawat paghihirap ay may kaluwagan" [The Holy Quran, 94: 6]. Tiyak na maghihintay ang kaluwagan sa Iranianong bansa. Walang pagdududa tungkol dito.
Mayroong ilang mga tao na nag-iisip na mayroong pagkukulang ng mga tungkulin sa ilang mga samahan ng bansa, ngunit hindi ako sang-ayon dito. Nasasaksihan ko ito nang malapit at nakikita kong lahat ay abala sa pagsisikap. Ang bawat tao'y nagtatrabaho sa loob ng saklaw ng kanilang kakayahan. Ang mga pangkat na pang-agham at pananaliksik, mga aktibistang panlipunan, at mga opisyal ng ehekutibo at mga hukuman ay lahat ay abala sa pagtatrabaho sa iba't ibang mga paraan. Pagpalain ng Allah ang Kataas-taasan ang lahat ng mga gawaing ito at tutulong sa bansa na makarating sa mahirap na daanan na ito, ligtas at maayos at may karangalan, sa kapahintulutan ng Panginoon.
Tungkol sa salawikain sa taon, ang taong 1398 ay ana taon ng pagpapalakas ng produksyon at sasabihin ko sa Iranianong bansa na ang salawikain na ito ay tinanggap sa pagsasakatuparan. Sa simula, tinanggap ito ng mga eksperto, sa pagsasabi na ang produksiyon ang pangunahing kriterya, ngunit tinanggap din ito ng mainit sa pagsasakatuparan din. Alinsunod sa maaasahang mga ulat na aking natanggap, ang produksiyon ng bansa ay sumulong. Ang ilan sa mga pabrika na tumigil sa pagtatrabaho at nagsara ay bumalik sa trabaho at sa kaso ng mga nagtrabaho sa mababa ng kanilang kapasidad, dinagdagan nila ang kanilang kakayahan. Ang mga kumpanya na nakabase sa kaalaman ay pumasok sa arena at iba't ibang mga organisasyon ang gumawa ng mahusay na pagsisikap bilang isang resulta ng kung saan, ang produksiyon ay pinalakas.
Ang isyu ng pananaliksik na siyang bukal ng produksiyon ay sineseryoso na hinabol sa bansa at nasaksihan natin ang mga pagkakataon na iyon. Sa gayon, ang mga gawaing ito ay isinasagawa sa bansa at hindi ito ang kaso na walang ginawa. Gayunpaman, ang nais kong sabihin ay ang nagawa na hindi ay hindi umabot kahit isang-ikasampu na pangangailangan ng bansa. Siyempre, ang "isang-ikasampu" ay hindi isang mahirap na istatistika na bilang, ngunit tinantya ko ito na halos isang-sampu. Nangangahulugan ito na kailangan nating gumawa ng sampung beses na mas maraming trabaho - kabilang ang pananaliksik, trabaho na may kaugnayan sa paggawa at iba't iba na ibang mga gawain - upang ang pagpapalakas ng produksiyon ay maaaring makapagbigay ng mga epekto nito sa buhay ng mga tao.
Noong taong 1398, ang produksiyon ay tumaas at kumilos ng pasulong ito, ngunit ang mga epekto nito sa buhay ng mga tao ay hindi pa nahahalata. Dapat nating gawin ang produksiyon sa punto kung saan maimpluwensyahan nito ang buhay ng mga tao. Siyempre, ang mga isyu sa pang-ekonomiya ng bansa ay marami. Mayroong mga isyu katulad ng pag-reporma sa sistema ng pagbabangko, regulasyon sa adwana, sistema ng pagbubuwis at pagpapabuti ng kapaligiran ng negosyo at iba pang mga isyu, at iba pang ganong mga isuy, ngunit ang papel ng paggawa ay isang natatangi at walang kapantay.
Isinasaalang-alang ang malaking pamilihan na umiiral sa loob ng bansa, kung pinamamahalaan natin upang mapalakas ang produksiyon, ang pangunahing aktibidad ay magiging sa ating domestiko na pamilihan kasama ang ating walumpu-milyong populasyon, sa kabila ng katotohanan na kailangan ng produksiyon sa dayuhang mga pamilihan. Siyempre, maaari rin tayong makihalubilo sa mga pamilihan sa ibang bansa. Kung maaari nating isulong ang produksiyon, sa kapahintulutan ng Panginoon, ang mga problemang pang-ekonomiya ay tiyak na magtatapos at ang mga parusa na ipinataw nila ay magiging kapakinabangan natin.
Siyempre, nakagawa sila ng ilang mga pinsala hanggang ngayon, ngunit nakagawa din sila ng kita dahil naisip nila sa atin ang tungkol sa ating sariling mga mapagkukunan, tungkol sa mga produkto ng pagmamanupaktura at tungkol sa kasiya-siyang mga pangangailangan ng bansa sa pamamagitan ng pag-aasa sa mga mapagkukunang domestiko. Napakahalaga nito sa atin at sa kagandahang-loob ng Allah, magpapatuloy ito. Samakatuwid, ating ipagpatuloy ang pangangailangan ng produksiyon.
Ang salawikain noong nakaraang taon ay "Magpapasigla ng Produksiyon". Sa taong ito, nais kong sabihin na kailangan namin ng karagdagang pag-agos sa paggawa - tungkol sa salawikain ng taon. Ang taong ito ay ang taon ng "Daluyong sa Produksiyon." Ito ang salawikain ng taon. Ang mga opisyal ay dapat kumilos sa isang paraan na masasaksihan ang produksiyon ang isang paggulong, sa kalooban ng Panginoon, at magkakaroon ng isang makikita na pagbabago sa buhay ng mga tao.
Siyempre, nangangailangan ito ng pagpaplano. Ang Samahan ng Pagpaplano at Badyet, ang Islamikong Mababang Kapulungan pati na rin ang sentro ng pananaliksik at ang sangay ng hukuman ay may papel na ginagampanan, ang bawat isa sa ibang paraan. Ang sangay ng hukuman ay may isang bahagi na ginagampanan din. Ang mga kumpanya na nakabase sa kaalaman at ang bago at makabagong mga organisasyon, na malaki ang pasasalamat sa bilang, ay mayroon na papel rin. Sa buong taon - ang taong 1398 - at ang taon bago pa iyon, nagkaroon ako ng napakahusay at mahalagang pagpupulong sa ilan sa kanila. Nakita ko sila at nakinig ako sa kanila ng malapit. Ang mga ito ay mga kabataan na interesado na magtrabaho at sila ay talagang umaasa, masipag, masigasig, may talento at malikhain. Ang mga nasabing grupo ng mga tao ay pasasalamat na umiiral at dapat silang lumahok sa pagpaplano. Ang gawaing ito ay dapat na sumulong nang may pagpaplano, sa kalooban ng Panginoon.
Nawa lahat kayo ay magkaroon ng maligayang bagong taon at maligayang Eid ul-Mab’ath. Inaasahan ko na makakatanggap kayo ng Banal na pansin at ang Iranianong bansa ay madaragdagan ang espirituwal nito at palalakasin ang diwa nito na magbibigay ng pansin sa Panginoon at humihingi ng panalangin sa Kanya sa araw-araw.
Suma sa inyo nawa ang kapayapaan, kahabagin at biyaya ni Allah!
