Ang Qur’an ay Nagpapahalaga sa Pag-aasawa, Pamilya
Ang kasal ay isang sagrado at banal na pagsasama sa pagitan ng mag-asawa na nabuo batay sa banal na Fitra (kalikasan) ng sangkatauhan at sa utos ng Panginoon, ang Makapangyarihan, na nagsabi sa talata 54 ng Surah Al-Furqan: “At Siya ang lumikha na ang tao mula sa tubig at binigyan siya ng lahi ng dugo at ng pag-aasawa. Ang iyong Panginoon ay ang Makapangyarihan.”
Ang madamdamin, sekswal at sikolohikal na mga pangangailangan ay kasangkot sa kasal, na isang uri ng sikolohikal at pag-unlad ng pagkatao para sa lahat.
Ang Panginoon sa Banal na Qur’an ay nagbibigay ng pinakamahusay na kahulugan ng kasal: “Ang Kanyang paglikha ng mga asawa para sa inyo mula sa inyong mga sarili upang kayo ay magkaroon ng kaaliwan sa kanila at ang Kanyang paglikha ng pagmamahal at awa sa inyo. Dito ay mayroong katibayan (ng katotohanan) para sa mga taong (maingat) na nag-iisip." (Surah Ar-Rum, talata 21)
Ang buhay may-asawa ay karaniwang nagsisimula sa sekswal na pagnanais bilang isang pangunahing bahagi ngunit hindi ito titigil doon at unti-unting humahantong sa isang malalim na kakayahan ng isip, damdamin, pang-ekonomiya, at panlipunang bono sa pagitan ng dalawa.
Napakahalaga ng pag-aasawa sa buhay ng bawat isa dahil pinag-iisa nito ang dalawang tao sa maraming mga aspeto at naglalagay ng pundasyon para sa kinabukasan ng mga anak na dumating sa mundong ito bilang resulta nito. Kaya naman ang kasal ay itinuturing na sagrado sa iba't ibang mga bansa at kultura.
Sa pangkalahatan, ang pag-aasawa ay lumilikha ng pakikipagkaibigan at pagpapalagayang-loob sa pagitan ng dalawang taong hindi kaugnay noon upang sila ay maging mga kasama, suportahan ang isa't isa sa harap ng mga kahirapan at paghihirap at magkasamang nagtakda ng saligan para sa kanilang sarili at sa pag-unlad ng lipunan.
