Нигоҳи кӯтоҳ ба зиндагии ҳазрати Исо (а) дар Қуръон/1 Милоди Исо (а) дар Қуръон
Ҳазрати Исо (а) аз паёмбарони улул-азм ва соҳиби шариат аст, ки китоби осмонии ӯ Инҷил ном дорад. Ӯ охирин паёмбар пеш аз паёмбари Ислом буд ва аз башоратдиҳандагони зуҳури он ҳазрат маҳсуб мешуд. Номи ӯ 25 бор дар Қуръон зикр шудааст. Якчанд давраи зиндагии ҳазрати Исо (а) дар Қуръон мавриди таваҷҷуҳ қарор гирифтааст. Яке аз муҳимтарин давраҳои зиндагии ӯ давраи милоди ӯст. Ҳикояте, ки Қуръон дар бораи милоди ҳазрати Исо (а) нақл мекунад, бо ҳикояи милоди ӯ дар китоби муқаддаси насрониҳо фарқиятҳо дорад. Дар идома, ҳикояти милоди ҳазрати Исо (а) дар Қуръони Карим оварда мешавад.
Худованди Мутаол дар Қуръон Исо (а)-ро ҳамчун фарзанди ҳазрати Марям, духтари Имрон, муаррифӣ мекунад. Марям духтари Ҳанно ва Имрон буд ва аз ибтидо ба маъбад супурда шуд ва таҳти сарпарастии ҳазрати Закариёи (а) парвариш ёфт. Ӯ занест, ки Худованд ӯро бар тамоми занони ҷаҳон бартарӣ дод. Фарзанди Марям, дар Қуръон, Исо аст. Исо дар шаҳри Байтуллаҳм таваллуд шуд ва таваллуде хос ва беназир дошт.
Бар асоси ояти 45-и сураи Оли Имрон, рӯзе Ҷабраил аз ҷониби Ҳақ Таоло барои Марям паём овард, ки Худованд ба ӯ фарзандеро бо номи Исо хоҳад дод, ки дар ин ҷаҳон ва ҷаҳони дигар соҳиби шахсият хоҳад буд ва аз муқаррабони илоҳӣ аст. Марям шигифтзада шуд ва дар идомаи ҳамин оятҳо ба Худованд гуфт: «Раббам, чӣ гуна барои ман фарзанде бошад, ҳол он ки инсоне бо ман тамос нагирифтааст?» Аз ҷониби Худо ба ӯ гуфта шуд: «Худованд ҳамин тавр ҳарчиро бихоҳад меофаринад, замоне ки чизеро таъйин кунад (ва фармони ҳастии онро содир кунад), танҳо ба он мегӯяд “мавҷуд бош”, пас он ҳам фавран мавҷуд мешавад».
قَالَتْ رَبِّ أَنَّى يَكُونُ لِي وَلَدٌ وَلَمْ يَمْسَسْنِي بَشَرٌ قَالَ كَذَلِكِ اللَّهُ يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ إِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (Оли Имрон/47)
Марям, замоне ки эҳсос кард замони таваллуд расидааст, ба ҷое дур рафт ва дар он ҷо дарди таваллуд ӯро фаро гирифт. Дар ҳамин ҳол, ки ғамгин ва нороҳат буд, бар асоси оятҳои 24 ва 25-и сураи муборакаи Марям, аз ҷониби Худо нидо шунид, ки:
فَنَادَاهَا مِن تَحْتِهَا أَلَّا تَحْزَنِي قَدْ جَعَلَ رَبُّكِ تَحْتَكِ سَرِيًّا * وَهُزِّي إِلَيْكِ بِجِذْعِ النَّخْلَةِ تُسَاقِطْ عَلَيْكِ رُطَبًا جَنِيًّا
«Ғам махӯр, Парвардигорат дар поёни поят ҷӯйи обе қарор додааст, ки дар поёни поят ҷорӣ мешавад. Ва танаи дарахти нахлро такон бидеҳ, то хурмои тоза бароят бирезад».
Пас аз таваллуд, Марям навзодаш Исоро назди қавми худ бурд ва онҳо бо дидани Марям ва навзодаш шигифтзада шуданд ва ба ӯ гуфтанд:
يَا أُخْتَ هَارُونَ مَا كَانَ أَبُوكِ امْرَأَ سَوْءٍ وَمَا كَانَتْ أُمُّكِ بَغِيًّا
«Эй хоҳари Ҳорун! На падарат марди бад буд ва на модарат зани бадкора». (Марям/28)
Мардум ӯро мазаммат карданд ва Марям ба фармони Ҳақ Таоло хомӯш монд ва ба Исо ишора намуд. Исо дар гаҳвора ба сухан даромад ва гуфт:
قَالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتَانِيَ الْكِتَابَ وَجَعَلَنِي نَبِيًّا*وَجَعَلَنِي مُبَارَكًا أَيْنَ مَا كُنتُ وَأَوْصَانِي بِالصَّلَاةِ وَالزَّكَاةِ مَا دُمْتُ حَيًّا*وَبَرًّا بِوَالِدَتِي وَلَمْ يَجْعَلْنِي جَبَّارًا شَقِيًّا*وَالسَّلَامُ عَلَيَّ يَوْمَ وُلِدتُّ وَيَوْمَ أَمُوتُ وَيَوْمَ أُبْعَثُ حَيًّا
«Ман бандаи Худоям, Ӯ китоби (осмонӣ) ба ман дода ва маро паёмбар қарор додааст. Ва маро (ҳар ҷо ки бошам) мавҷуди пурбаракат қарор дода ва то замоне ки зиндаам маро ба намоз ва закот тавсия кардааст. Ва маро нисбат ба модарам некӯкор қарор додааст ва маро ҷаббор ва шақӣ қарор надодааст. Ва саломи (Худо) бар ман, он рӯзе ки таваллуд шудам ва он рӯзе ки мемирам ва он рӯзе ки зинда эҳё мешавам». (Марям/30-33)
Қуръон дар ояти 59-и сураи Оли Имрон милоди ҳазрати Исоро ба милоди ҳазрати Одам шабеҳ донистааст, зеро ӯ низ мисли ҳазрати Одам бе падар таваллуд шуд. Милоди ҳазрати Исо дар Қуръони Карим нишонае аз қудрати бениҳоят Худованд ва мӯъҷизае бузург дар таърихи башарият аст.
