Носир Шафақ: Бояд фарҳанги Ошуроро тавассути асарҳои драмавӣ ба забони фаҳмо ва ҷаҳонӣ табдил бидиҳем.
Хабаргузории Иқно бо Носир Шафақ — як продюсери собиқадори синамо ва телевизион ва асосгузори Анҷумани синамои инқилоб ва дифои муқаддас — суҳбат анҷом дод.
Иқно: Бо дарназардошти иқтидорҳои фарҳангӣ, тамаддунӣ ва ҷуғрофии Эрон, аз назари шумо, кадом роҳу равишҳои муҳими баён кардани маънии Ошуро дар асарҳои намоишӣ вуҷуд дорад? Ва чӣ хусусиятҳое ҳастанд, ки мавзӯи Ошуроро барои синамо ва телевизион ҳамеша ҷолибу зинда нигоҳ медоранд?
Носир Шафақ: Агар ба ҷойгоҳ ва фарҳанги Эрон нигоҳ кунем, метавон гуфт, ки сарзамини мо ҳамеша сарчашмаи фарҳанг ва зодгоҳи тамаддунҳои бузург будааст. Мо дар нуқтаи муҳими ҷаҳон қарор дорем, ки аз замонҳои қадим маркази таҳаввулоти фарҳангӣ ва фикрӣ буда, ва то имрӯз ин нақшро нигоҳ доштааст.
Дар миёни ҳамаи ин, Ошуро на танҳо як рӯйдоди таърихист, балки баландтарин нуқтаи рӯёрӯии ҳақ бо ботил, некӣ бо бадӣ дар таърихи инсоният мебошад. Ин рӯёрӯӣ ба худӣ худ як сарчашмаи бузурги эҷоди мазмунҳои драмавии амиқ ва ҷаҳонист. Аз ҳамин ҷиҳат, Ошуроро метавон яке аз ғанитарин мавзуъҳои намоишӣ дар тамоми фарҳанги мо донист.
Худи воқеаи Ошуро як драмаи азим ва пуршиддат аст — пур аз ҷузъиёти фидокорӣ, шараф, мубориза бо зулм, фисёр ва ҷустуҷӯи ҳақ. Ба хусус, бо такя ба ибораи маъруф: «Ҳар рӯз Ошуро ва ҳар замин Карбало», ин рӯйдод аз як воқеаи таърихӣ ба як рамзи ҳамешагӣ табдил ёфтааст, ки метавонад барои намоиши ҳама гуна зиддиятҳои инсонӣ ва иҷтимоӣ истифода шавад. Аз ҳамин назар, Ошуро метавонад намуна ва сарчашмаи асарҳои зиёди бадеӣ бошад — на танҳо дар Эрон, балки дар сатҳи ҷаҳонӣ.
Иқно: Шумо ба паёми ҷаҳонии Ошуро ишора кардед ва ба давом доштани он дар рӯёрӯии имрӯза. Ба назари шумо, ин идомаро чӣ гуна метавон дар асарҳои намоишии имрӯзӣ нишон дод? Ва чӣ намунаҳое вуҷуд доранд, ки Ошуроро бо воқеаҳои сиёсии рӯз мепайванданд?
Носир Шафақ: Он чизе, ки имрӯз дар ҷаҳон мегузарад — махсусан дар минтақаҳои мазлумнишини Шарқи Наздик — идомаи ҳамон ҷараёни Ошурост. Мо мебинем, ки нерӯҳои шарр ва золимтарин, яъне режими саҳюнистӣ ва Иёлоти Муттаҳида, алайҳи мардумони мазлуми минтақа, монанди Фаластин, Лубнон, Сурия ва Яман, даст ба ҷиноятҳои ваҳшиёна мезананд.
Ин рӯёрӯии кушода ва хунин, намунаи зиндаи ҷанги байни зулму ҳақиқат аст — ва бе шак, давоми ҳамон ҳаракати Ошуро мебошад.
Ҳодисаҳои фоҷиаву аламоваре, ки дар Ғазза, Зоҳия (ҷануби Бейрут) ва дигар минтақаҳои муқовимат рух медиҳанд, ба мо мазлумияти Имом Ҳусейн (а) ва ёронашро дар Карбало ба ёд меоранд.
Ҳатто метавонем шабоҳатҳое миёни муносибатҳои қудрат дар он замон ва имрӯз пайдо кунем.
