Ҳушдор дар мавриди васвасаи инсонҳои шайтон сифат

Теҳрон (ИКНА) шайтон душмани қасамхӯрдаи инсон аст ва ҳамеша талош кардааст то инсонро гумроҳ кунад. Аммо ба ҷуз шайтон, инсонҳое низ ҳастанд, ки дар гумроҳ кардани дигарон монанди шайтон рафтор мекунанд ва боиси гирифтории инсонҳо мешаванд.

Саду чаҳордаҳумин сураи Қуръони Карим “Нос” ном дорад. Ин сура бо 6 оят ба унвони охирин сураи Қуръон дар ҷузъи сиюм қарор гирифтааст. “Нос”, ки сураи макӣ аст, дар тартиби нузул, бисту якумин сурае аст, ки дар Қуръони Карим қарор гирифтааст.

Ин сураро “Нос” ба маънои мардум меноманд, ба далели инки ин вожа се бор дар ин сура омадааст ва ҳамчунин инсон бо хондани ин сура худро аз васвасаҳои шайтон муҳофизат мекунад ва дар паноҳи Худо қарор мегирад. Худованд дар сураи нос ба Паёмбари Ислом (с) дастур медиҳад аз шарри васвасаҳои пинҳонӣ ба Худо паноҳ бибарад.

Дар ин сура панҷ бор калимаи “Нос” омадааст, ки муфассирон мӯътақид ҳастанд аввалин “Нос” ба таври куллӣ ба маънои мардум аст; Дувумин “Нос” ишора ба афроде дорад, ки мавриди ҳамлаи ҷинҳо ва инсонҳо қарор доранд ва севумин “Нос”, мардуме ҳастанд, ки худашон васвасагар ҳастанд.

Инсон вақте бо шар рӯ ба рӯ мешавад, ки қудрати муқобила бо онро надорад, ба шахси қудратманде паноҳ мебарад; Мудир ё мураббие, ки ниёзҳояшро бартараф мекунад; Ҳоким ё султоне, ки дорои қудрат ва нуфуз аст ва худое, ки маъбуди воқеӣ аст. Худованд ҳар се вежагиро дорад. Ҳам мудир ва мураббии инсон аст, ҳам ҳоким ва султони ҷаҳон ва ҷаҳониён аст ва ҳам маъбуди воқеӣ инсонҳо аст пас агар инсон дучори сахтӣ ва гирифторӣ шуд, муносиб аст, ки ба Худованд паноҳ бибарад ва аз Худованд кумак бихоҳад.

Дар ин сура шайтон бо сифати “وَسوَاسِ ٱلخَنَّاسِ” (Васвасагари пинҳонӣ) омадааст; Муфассирон далели омадани ин сифатро ингуна баён кардаанд, ки шайтон ба сурати мудовим инсонро васваса мекунад то инки инсон Худоро ёд кунад, пас пинҳон шуда ва ақиб меравад ва ҳаминка инсон ёди Худоро фаромӯш кард, ҷилав меояд ва ба васваса мепардозад, пас ӯ ба инсон ваъда медиҳад ва ӯро бо орзӯҳои зебо ва ҷаззоб фиреб медиҳад то ба самти гуноҳ биравад.

Тибқи ончи дар ин сура омада, сина маҳалли васвасаҳои шайтон аст. Чаро, ки маҳалли шуъур ва дарки инсон маъмулан ба қалби нисбат дода мешавад.

Дар мавриди гурӯҳҳои васвасагар низ ин гуна мегӯяд: وَسوَاسِ ٱلخَنَّاسِ: “Чӣ аз ҷин ва [чӣ аз] инс” (Нос/ 6). Пас гурӯҳҳои васвасагар метавонад аз ҷинҳо ва ё аз ҷинси инсон бошанд. Баъзе аз мардум аз шиддати инҳироф, рафторҳои шайтонӣ доранд ва қудрати гумроҳкардани дигаронро доранд ва ба андозаи шайтон хатарнок ҳастанд.