Яке аз чизҳое, ки ҳамаи мавҷудоти зинда дар муддат замони зиндагияшон бо он рӯбарӯ мешаванд, беморӣ аст. Бемории инсон ба ду шакл аст: яке бемории ҷисмӣ ва дигарӣ бемории рӯҳ ва фикр. Бемориҳои ҷисмии инсонҳо маъмулан нишонаҳои возеҳ ва мушаххасе доранд, ки агар инсон мубтало шуд сареъ метавонад ташхис бидиҳад. Яке аз сифоте, ки Худованд Қуръонро бо он муаррифӣ мекунад дармонкунандагӣ аст. Худованд дар ояти 82 сураи муборака Асроъ мефармояд: وَ نُنزِّلُ مِنَ الْقُرْءَانِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ وَ لَا يَزِيدُ الظَّلِمِينَ إِلَّا خَسَارًا; “Ва мо ончиро барои мӯъминон мояи дармон ва раҳмат аст аз Қуръон нозил мекунем, ва [ле] ситамгаронро ҷуз зиён намеафзояд”. (Асроъ, 82).
Табиатан инсоне, ки солим аст ниёзе ба дармон надорад ва иттифоқан дармон барои касе аст, ки маразе дар даруни худаш доштабошад. Худованд барои инки бемориҳои инсон дармон шавад, Қуръонро нозил кард, ки як нусхаи ҳамешагӣ барои инсон аст ва бартарии Қуръон нисбат ба соири доруҳоро нишон медиҳад:
Дар ояте, ки болотар баён шуд, иборати аҷибе вуҷуд дорад: «[Қуръон] барои зиёни ситамгаронро бештар мекунад». Ин ишора нишон медиҳад, ки ин фоидаи дармонии Қуръон сирфан барои мӯъминон аст ва золимон ва бадкорон ҳарчиқадр ҳам, ки аз он истифода кунанд, ҷуз зарар ва зиён чизе ба онон намеафзояд. Барои равшан шудани ин матлаб ба ин мисол таваҷҷуҳ кунед:
Оёти Қуръон тибқи мисоли маъруф ҳамчун қатраҳои ҳаётбахши борон аст, ки дар боғҳо, гулҳои хушранг ва бу мерӯяд, ва дар ботлоқҳо ва шӯразорҳо боиси бӯи бад мешавад! Ва дуруст ба ҳамин далел, барои истифода аз Қуръон бояд қаблан омодагии пазиришро пайдо кард.