Иртиботи муҳандисии тиловат ва иртиқои маҳфузоти қуръонӣ
Ба гузориши ИКНА, 6 то 8 деймоҳи 1402 яке дигар аз нишастҳои тахассусии Шӯрои олии Қуръон ва маркази умури Қуръони созмони авқоф ва умури хайрия, ин бор бо мавзӯъи асаргузории тиловат бар мухотаб барпо мешавад. Бад-ин манзур дар чанд навбат нигоҳе ба мӯҳтавои давраи ҳабдаҳуми ин нишаст, ки баҳманмоҳи соли 1401 бо мавзӯъи муҳандисии тиловат баргузор шуд, хоҳем дошт.
Расул Озмоиш, ҳофизи кулли Қуръони Карим дар ин нишаст, мақолае бо унвони «Ҳифзи низомманди Қуръони Карим ва иртиботи он бо муҳандисии тиловат» ироа додааст, ки дар идома филми ин ироа дар ҳузури соҳибназарони ин ҳавзаро мушоҳида карда ва барои баҳрабардории алоқамандон, матни комили ин мақола низ мунташир шудааст.
Калидвожаҳои ин мақолаи Қуръон, тиловат, муҳандисии тиловат, ҳифзи Қуръон, баёноти раҳбарӣ аст.
Дар чакидаи ин мақола мехонем;
Қуръони Карим каломи Худованд аст, ки аз тариқи ваҳй бар Паёмбари Акрам (с) нозил шуда ва мӯҳтаво ва алфози он аз сӯи Худованд омадааст. Дар Қуръони Карим ва ривояот борҳо бар фазилати тиловати Қуръони Карим таъкид шудааст. Ҳадафи мо дар ин мақола, ибтидо табйини мафҳуми тиловат ва сипас ташреҳи ҳаққи тиловат ва тавзеҳи муҳандисии тиловат, бо диққат дар баёноти мақоми муаззами раҳбарӣ аст, дар идома бо баёни инки ҳифзи Қуръон метавонад мисдоқи равшане аз ҳаққи тиловат ва бахши ҷудонопазири тиловат ба ҳисоб ояд, ба ихтисор ба малзумоти як ҳифзи қудратманд ва муҳандисӣ шуда ба ҳамроҳи иртиқои сиҳати қироат дар тӯли ҳифз низ пардохта хоҳад шуд.
Дар бахше аз муқаддимаи мақолаи «Ҳифзи низомманди Қуръони Карим ва иртиботи он бо муҳандисии тиловат» мехонем;
Қуръон ба унвони китоби илоҳӣ, ки так-таки вожаҳояш аз сӯи Парвардгори беҳамто содир гаштааст, мӯътабартарин манбаъи маорифи илоҳӣ аст ва рисолаташ раҳонидани инсон аз торикиҳо ва расондани вай ба нури маърифат аст, чунонки дар ибтидои сураи Иброҳим (а) омадааст: «کِتّْبٌ اَنزَلنّْهُ اِلَیکَ لِتُخرِجَ النّاسَ مِنَ الظُّلُمـّْتِ اِلَی النّورِ بِـاِذنِ رَبِّهِم اِلیّْ صِراطِ العَزیزِ الحَمیدِ» (Иброҳим / 1).
Худованд дар Қуръон мефармояд: «خُذوا ماِّ ءاتَینّْکُم بِقُوَةٍ» (Бақара / 63); Яъне ончи ба шумо дода шударо бо қувват бигиред, лизо ду вазифаи аслӣ ва муҳиммро барои мусулмонон нисбат ба китоби илоҳӣ баён кардааст. Ин «гирифтани бо қувват» бояд ба ду шакли илмӣ ва амалӣ бошад. Яъне тадаббур ва фаҳми дақиқ ва амиқ, сипас ба табаи он, амали дуруст ва комил.
Аз имоми Ҷаъфари Содиқ (а) зайли ҳамин оят мепурсанд: «أقوة فی الابدان ام قوّة فی القلوب; Оё ба нируи ҷисмҳо ё дилҳо?» он ҳазрат мефармояд: «فیهما جمیعاً; Ба ҳарду» (Маҷлисӣ, Биҳоруланвор, 1386 ш: 13/226); Чунончи дар идома ба таври машрӯҳ гуфта хоҳад шуд, ин ду мавзӯъро метавон дар истилоҳи «тиловат» ҷамъ кард.
Аз онҷо, ки ҳофизи Қуръон ба хотири вуҷуди ҷомеъи Қуръон дар зеҳн ва қалбаш ва низ мурурҳои мустамар ва унси бо Қуръон, ҳам тасаллути бештаре ба қироати Қуръон дорад ва лузуман бахше аз тамаркузи худро сарфи саҳеҳхонӣ намекунад (ба унвони мисол диққати музоаф ҷиҳати адами иштибоҳоти эъробӣ лозим нест), ки ин худ дар иртибот бо мустамиъин ҳоизи аҳамияти фавқалъодааст ва ҳам дарки беҳтар ва қавитаре аз маъно ва мазмуни Қуръон дорад, лизо чӣ дар савт ва лаҳн ва чӣ дар кайфияти илқо ва таҷассуми воқеа, масири осонтаре дар муҳандисии тиловат мепаймояд.
Раҳбари фарзона дар бахши поёнии фармойишоташон ин бор ба сурати мустақим даъват ба ҳифзи Қуръон намуда ва мефармоянд: «Ҷавонҳои мо бояд вориди арсаи қуръонхонӣ, ба хусус ҳифзи Қуръон бишванд» ва робитаи байни қуръонхонӣ (тиловат) ва ҳифзро дубора мутазаккир мешаванд.
