Acele işe şeytan karışır!
Acele etmek insanlarda pişmanlığa yol açan ve kınanan çirkin ahlaki özellikler arasındadır. Bir iş yapılmak istendiğinde bu iş için ön hazırlıkların sağlanması gerekir. Hazırlıkların yapılmaması halinde işler bozulur.
Örneğin bir elmanın olgunlaşması için tohumdan başlayarak birkaç aşamadan geçmesi gerekir. Bu aşamalar doğru şekilde geçilmezse ve aceleyle son aşamaya geçilirse sonuç arzu edilen bir durum olmayacaktır.
Enbiyâ suresi 37. ayeti: “ İnsan, aceleci olarak yaratılmıştır. Size âyetlerimi göstereceğim; benden acele istemeyin.”
Herhangi bir işe başlamak için iki şey gereklidir: İlki sarfedilen enerjiye nispeten bedenin kapasitesi, ikincisi zihinsel enerjiye ve motivasyona sahip olmak.
İşlerde acele etmek her iki durumunda başarısızlıkla sonuçlanmasına neden olur. Ön hazırlık ve araştırma yapılmadan acele ile yapılan iş insanın enerji ve zaman kaybına neden olur. İstenilen sonucu vermez.
İlk durum gerçekleştiğinde, otomatik olarak ikinci durum da beraberinde gelir, yani kişi zamanını boşa harcadığında ruh hali kötüleşir ve devam etme veya yeniden başlama motivasyonunu kaybeder. Bu nedenle zikredilen hususlar bir araya geldiğinde aceleci davranmanın insan üzerindeki en büyük etkisi pişmanlık duymasıdır. Hz Ali (a.s) Nehcü’l Belağa’nın 150. hutbesinde şöyle der: “Beklenen ve gelecek olan şevi istemede acele etmeyin, yarının getireceği şeyin gelişini uzak sanmayın, (pek yakında gelecek.) Nice acele eden var, ona ulaştığında keşke ulaşmasaydım der! Bugün yarının gelmesine ne kadar da yakındır!”
Bir işin hızlı yapılması ile aceleyle yapılması konusu karıştırılmamalıdır. İşleri hızlandırmak pişmanlık yaratmadığı gibi insanda huzura da sebep olur. Zikredildiği gibi acele, işi hazırlıkları yapılmadan yapmak demektir. Ancak işin hızlandırılması kişinin işi hızlandırması ve çabuk bitirmesi anlamına gelir. Yani bu ikisi kesinlikle aynı şey değildir.
