ششمین همایش گفتگوی بین‌الادیانی زنان در هامبورگ + عکس

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، مرکز اسلامی هامبورگ در خبری به ایکنا اعلام کرد: بار دیگر مجمع دیالوگ بین الادیانی زنان هامبورگ با همکاری بخش دیالوگ بانوان آکادمی اسلامی آلمان، همایش سالانه خود را با حضور بیش از 180 نفر از زنان و بانوان از ادیان مختلف مسیحی، یهودی، مسلمان، بودیسم و از شاخه های کاتولیک، پروتستان، شیعیان و اهل سنت، در مرکز اسلامی هامبورگ برگزار کرد.  
 

مجمع دیالوگ بین الادیانی زنان هامبورگ با هدف تقویت گفتگوی بین ادیان و شناخت بیش از پیش افکار، نظرات و آیین‌های موجود میان پیروان ادیان مختلف، از سال 2012 تشکیل شده و فعالیت‌های بسیار ارزنده‌ای را در این راستا داشته است.

اعضاء این مجمع علاوه بر تشکیل جلسات سالانه زنان، تبادل دینی و فرهنگی پر جنب و جوشی دارند و یکدیگر را در رویدادهای مختلف دینی و اجتماعی حمایت می‌کنند.

در این همایش که عنوان آن «با نماز و عبادت، فراتر از مرزها و نزدیک‌تر به یکدیگر» بود، شرکت‌کنندگان از ادیان مختلف ضمن تبیین نحوه برگزاری عبادت و نیایش با خدا در دین خود، تجربیات و نظراتشان را درباره نماز و نیایش با خدا ابراز داشته و با استفاده از صاحب‌نظران دینی، به پرسش‌های مطرح‌شده در جلسه از سوی ادیان مختلف پاسخ داده شد.

 

در این همایش شرکت‌کنندگان ابتدا از فضای زیبای معماری مسجد امام علی(ع) بازدید کردند و در ادامه توضیحات کوتاهی در رابطه با فعّالیت‌های مرکز اسلامی هامبورگ و بخش دیالوگ آکادمی اسلامی آلمان برای آنان ارائه شد و سپس همایش به طور رسمی با تلاوت آیاتی از قرآن مجید و نیز قرائت پیام آیت‌الله رمضانی، رئیس اتحادیه اروپایی علما و تئولوگ‌های شیعه، آغاز شد.  
 

این همایش شامل برنامه‌های متنوع و مختلفی از جمله ایراد سخنرانی در رابطه با «تأثیر ارتباط با عالم غیب بر جسم و روح آدمی»، میزگرد، پرسش و پاسخ و نیز کارگاه‌های مختلف با عناوین زیر بود:

1ـ راه‌های شناخت و برقراری ارتباط عمیق‌تر با خدا  
2ـ عرفان و نیایش
3ـ مقایسه وضعیت و حالت بدن آدمی در حالت عبادت و نماز در ادیان ابراهیمی
4ـ فواید روحی و جسمی نماز و نیایش در ادیان
5ـ مراقبه و عبادت

6ـ بررسی انواع نیایش و عبادت در ادیان

در این همایش نحوه و نوع ارتباط مسلمانان، مسیحیان و یهودیان با خدا در کارگاه‌های مختلف بیان و ارائه شد، بسیار مورد توجه شرکت‌کنندگان قرار داشت. در این گفتگوها کاملاً مشخص بود که زنان در رابطه و نیایش خود با خدا بسیار صمیمی و صادق هستند.

«من به طور مرتب با خدا قرار ملاقات دارم»؛ این جمله را یک زن مسلمان حاضر در جلسه بیان کرد. وی همچنین گفت: بازتاب و برکات ناشی از نماز و نیایش در زندگی روزمره به خود فرد بر می‌گردد.

شرکت‌کننده دیگری این طور بیان کرد که « من با خدای خودم صحبت می‌کنم و فکر می‌کنم خدای من هم با من سخن می‌گوید و نماز و عبادت به شکل جماعت به من قدرت مضاعف می‌دهد»

در این جلسه دیالوگ، زنان دیندار نه تنها در کنار یکدیگر احساس یکدلی و یک‌رنگی بیشتری می¬کردند، بلکه شاهد شباهت‌های بسیار زیاد ادیان با یکدیگر بودند.

خانم بریگیته یاشکه، کشیش کلیسای کاتولیک در انتهای برنامه به این مطلب اشاره کرد که این همایش نه تنها یک تبادل نظر در بین زنان دیندار با علاقه بود، بلکه امکانی بود تا به راحتی بتوان احساسات درونی هر فرد را در اعماق روح او مشاهده کرد.
 

شایان ذکر است این همایش یک روزه با قرائت همگانی دعای صلح در مرکز اسلامی هامبورگ به پایان رسید.

بسم الله الرحمن الرحیم

در ابتدا به همه شرکت‌‌کنندگان محترمی که از ادیان و مذاهب گوناگون در این دیالوگ سازنده حضور به هم رسانده‌اید، سلام و خیر مقدم می‌گویم و امیدوارم مباحثی که در این همایش یک روزه پیرامون موضوع «دعا و نماز» مطرح می‌شود، زمینه تعامل و هم‌افزا‌یی بیش از پیش میان ادیان و مذاهب را به وجود آورد.

نخست لازم به یادآوری می‌دانم که این مرکز از زمان تأسیس خود یعنی سال 1960 تاکنون به موضوع دیالوگ اهتمام ویژه دارد و در حقیقت نقش دیالوگ را برای توسعه زندگی مسالمت‌آمیز میان انسان ها، بسیار  پررنگ می داند.

در خصوص موضوع این دیالوگ که تأثیر «دعا و نماز در جسم و روح آدمی» است به چند نکته اشاره می‌کنم:

از منظر آموزه‌های آسمانی، رابطه با خدا از نیازهای ضروری حیات بشری است و اساساً زندگی انسان را معنادار می‌کند. از اینرو اشتغال به دعا و نماز و سخن‌گفتن با خدای عالم، بخشی از سبک زندگی دینی و یکی از نمادهای زندگی مؤمنانه است. از این منظر دعا فقط برای آن نیست که انسان حاجت خود را بگیرد، بلکه خود دعاکردن و تلاش برای ارتباط با عالم غیب، موضوعیت داشته و به اصطلاح مطلوبیت ذاتی دارد. دعا و نماز مایه نشاط روح، حیات جان و كلید عطایاى الهى است. دعا، کوبیدن در رحمت الهی و موجب نزول بركات خداوندى است.
 

فطرت انسان به گونه‌ای‌ است که با توجه به استعدادهایی که در وجودش دارد، به هر کمالی که می‌رسد، کمالی برتر در نظرش جلوه می‌کند و همواره در تلاش، حرکت و کوشش است تا اینکه خود را به کامل مطلق نزدیک کند. از اینرو آدمی برای وصول به چنین کمال معنوی به نماز، دعا، نیایش و مانند آنها احتیاج دارد تا بتواند به کامل مطلق تقرّب پیدا کند. از اینرو باید دعا را ضرورت حیات انسان در تمام مراحل زندگی بدانیم، چنانکه در منابع اسلامی به نقل از پیامبر اکرم(ص) آمده است: «الدعاء مُخّ العبادة؛ یعنی دعا‌کردن مغز و هسته اصلیِ عبادت است».

از سوی دیگر آدمی‌ گاه در وضعیتی قرار می‌گیرد که برای خود، بیش از جایگاهی که دارد، حساب باز میکند و این باعث تکبّر و سرکشی او می شود، چه اینکه قرآن کریم می فرماید: «إِنَّ الْإِنسَانَ لَیطْغَى أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى» بدون شک این روحیه سرکشی که می‌تواند موجب هلاکت آدمی باشد، باید مهار شود و تنها راه مهار آن برقراری ارتباط با خداست. زیرا وقتی انسان با خدای بلندمرتبه، قادر بی همتا، عالم پیدا و پنهان و غنیّ بالذات و... در ارتباط قرار می‌گیرد، خود را مخلوقی کوچک، نیازمند، جاهل، فقیر و… می‌بیند و همین مواجهه نوعی خضوع و خشوع برای او پدید می‌آورد و او را در مقابل خداوندی که دارای صفات جلال و جمال است رام و آرام و روح سرکشی را در وی مهار می‌کند.
 

نکته دیگر آنکه دعا و یاد خدا در ایجاد آرامش قلبی تأثیر بسیاری دارد. كسی كه به خدا توجه ندارد، به طور طبیعی به دنیا و برخورداری‌های مادّی و ظاهری توجه می‌كند. چنین فردی هر اندازه در راه كسب نعمت‌های دنیوی بكوشد و بهره‌های فراوانی هم به دست آورد، هرگز به خرسندی کامل نمی‌رسد و در حسرت چیزهایی است كه ندارد. از سوی دیگر از اینكه نعمت‌های موجودش دستخوش آفت شده و از بین بروند نیز همواره در بیم و هراس است. بنابراین، كسی كه خدا را فراموش كرده و دنیا را به جای آن برگزیده، همواره در بیم و نگرانی از دست‌دادن داشته‌هایش و در عین حال در حسرت و ناراحتی آنچه ندارد به سر می‌برد. بدین ترتیب، هرگز روی آرامش و اطمینان را نمی‌بیند و دلش آرام و قرار نمی‌گیرد. در مقابل، كسی كه به خدا توجه و با او ارتباط قلبی دارد و می داند كه زندگانی او زیر نظارت دقیق پروردگار است و قضا و قدر او بر سر تاسر جهان حكومت دارد و جز او پناهی و مأوایی ندارد، فریب لذت‌های زودگذر دنیا را نمی‌خورد و خود را دچار اندوه و نگرانی نمی‌كند.

امروزه برای دانشمندان ثابت شده که اگر انسانها به آرامش روحی دست یابند، این آرامش در جسم انسان هم تأثیرگذار خواهد بود؛ چه اینکه بیمارهای روحی و روانی از جمله احساس پوچی و بی‌هویتی و یا اضطراب و افسردگی در جسم انسان نیز تأثیر منفی برجای خواهند گذاشت.

 

لازم به یادآوری است این تأثیر و تأثّر متقابل جسم و روح چه مثبت و چه منفی از نظر تجربه و علم روز به اثبات رسیده است و در این نوع جلسات می‌توان به شکل توصیفی و میدانی و آماری دربارۀ این موضوع مباحثی را مطرح کرد.

امید است این نوع همفکری‌ها و طرح مباحث، با نگاه دینی و علمی کمک کند تا جامعه بشری بیشتر بتواند از آسایش و آرامش برخوردار باشد و زمینه بیشتری فراهم شود تا ظرفیت وجودی خود را در برقراری ارتباط با خود، دیگران و خدا شناسایی کرده و از آن بهره‌مند شوند.

بار دیگر حضور شما را خوش‌آمد می گویم و امیدوارم که با طرح مباحث علمی و کارشناسانه خود در خصوص موضوع مهم این دوره از دیالوگ، بهترین نتایج را از این نشست برای همگان رقم بزنید.