Бародарӣ миёни инсонҳо як фаризаи илоҳӣ дар Ислом ва Масеҳият аст
Дар маҷлиси вижаи Шӯрои Ховари Миёна, Шукруллоҳи Набил изҳор дошт, ки масеҳиён бояд дар якҷоягӣ ва ҳамдилӣ бо шаҳрвандон зиндагӣ кунанд. Ӯ аз «Муассисаи адён» ҳамчун намунаи ҳамзистии мусалмонон ва масеҳиён ёдовар шуда, аз масеҳиёни лубнонӣ даъват кард, ки ҳеҷ гоҳ кишварро тарк накунанд ва барои ҳамзистӣ дар зери сояи сулҳ ва оромӣ талош намоянд.
Омӯзишҳои Ҳазрати Масеҳ (а)
Ба муносибати солгарди мелоди Исо (а) ва оғози соли нави милодӣ, архиепископ дар суҳбат бо ИКНА дар бораи нақши омӯзишҳои динӣ дар таҳкими сулҳ ва оштӣ ва аҳамияти маънавии Фаластин ҳамчун гаҳвораи адёни илоҳӣ гуфт:
«Ҳазрати Масеҳ (а) бо як тавсия тамоми васиятҳоро таъкид намуд, ки он ишқи Худо ва муҳаббат ба инсон аст. Ин ишқ бояд аввал ба ҳамаи инсонҳо ва сипас ба ҳамсоя бо тавваҷҷуҳи хос равона гардад.»
Ӯ гуфт:
«Масеҳиён бар он боваранд, ки ҳангоми таваллуди Ҳазрати Исо (а), фариштагони осмонӣ бо ҳам овози якдил сар доданд: "Ҷалол ба Худо дар арш ва сулҳ ва орзуҳои нек барои мардумони рӯи замин". Ин суханҳо нишондиҳандаи он аст, ки сулҳ ва оштӣ рисолати аввалини дини масеҳӣ барои миллатҳо мебошад.»
Рисолати дин дар ҳимоя аз Фаластин
Дар посух ба суоли ИКНА, ки вазифаи масеҳиёни ҷаҳон дар шароити кунунӣ, махсусан дар дифоъ аз Фаластин чист, Шукруллоҳи Набил чунин гуфт:
«Ҳазрати Исо (а) фармудааст: “Хушо бар сулҳоварон, зеро онҳо фарзандони Худо номида мешаванд.” Аз ин рӯ, паёми Масеҳият пеш аз ҳама паёми сулҳ ва муҳаббат аст. Ҳар инсон ҳақ дорад аз хеш, кишвараш ва тамаддунаш ҳимоят кунад. Масеҳиёни фаластинӣ низ бояд аз кишвари худ дифоъ кунанд, ҳамон тавре ки лубнониҳо ҳақ доранд аз ватани худ дифоъ намоянд. Иттиҳоди арабҳо бо мардуми Фаластин зарурати ҳамаи мардумони минтақа аст ва мо аз ҳуқуқҳои Фаластин ҳимоят мекунем.»
Ӯ Фаластинро нишонаи вижа ва таърихии бозгашти Ҳазрати Исо (а) ба замин номида, гуфт, ки он ҷойе мебошад, ки Ҳазрат умри худро гузаронида, паём ва башорати худро ба мардум расонидааст.
Сулҳ; усули асосӣ дар тамоми динҳо
Усқуфи шаҳри Сур инчунин дар бораи нуқтаҳои муштараки се дини тавҳидӣ – Ислом, Масеҳият ва Яҳудият, ва мушкилоти мавҷуд дар роҳи наздикшавии каломии ин динҳо гуфт:
«Нуқтаҳои муштараки зиёде миёни ин динҳо мавҷуд аст. Аввалин ва муҳимтарин онҳо эътиқод ба Худои ягона ва бародарии инсонҳост. Ин усули асосии адён мебошад. Илова бар ин, ҳар се дин ҷонибдори сулҳ ҳастанд ва ин чизест, ки бояд бештар рӯи он кор кард.»
Ӯ бар зарурати таҳкими ҳамдигарфаҳмӣ миёни динҳо барои расидан ба сулҳ таъкид намуд.
