Посухе ба инкоркунандагони маод дар сураи “Қоф”
Панҷоҳумин сураи Қуръони Карим, “Қоф” ном дорад. Ин сура бо 45 оят дар ҷузъи 26 қарор гирифтааст. “Қоф”, ки аз сураҳои макӣ аст, сиву чаҳорумин сурае аст, ки бар Паёмбар(с) нозил шудааст.
Ин сураро “Қоф” номгузорӣ кардаанд чаро, ки бо ҳарфи “Қоф” оғоз шудааст. Маод ва тааҷҷуби кофирон аз зиндашудани муҷаддади мурдагон, нубувват, тавҳид ва қудрати илоҳӣ аз мавзӯъоти ин сурааст.
Ин сура масъалаи даъвати Исломро баён мекунад ва ба ончи дар ин даъват аст ишора мекунад, яъне ба маод ва инкори мушрикин ба маод, ва ба тааҷҷубе, ки мушрикин аз марги инсон ва дубора зиндашудан ва зиндагии пас аз марги инсон доранд, мепардозад. Дар идома посухи шубҳаҳо ва тааҷҷуби онҳоро медиҳад; Онгоҳ онҳоро таҳдид мекунад, ки агар масири ҳидоятро напазиранд, ҳалок мешаванд.
Сипас аз тариқи нишон додани хилқати осмонҳо ва тазйини он бо ситорагони беҳаракат, хилқат ва густариши замин ва кӯҳҳои решадор, рӯёндани гиёҳони нар ва маод, фиристодани об аз осмон ва таъмини рӯзии бандагон ва зиндакардани замин бо он об, илм ва қудрати Худованд исбот мекунад.
Ба ин баҳона ба баёни ҳоли инсон мепардозад, ки аз аввалин рӯзе, ки халқ шуда ва то зиндааст таҳти муроқибати шадид ва дақиқ қарор дорад, тамоми калимоте, ки ба даҳонаш меовард ва тамоми хотироте, ки дар зиҳнаш меояд ва васвасаҳое, ки аз тариқи нафсаш анҷом мешавад, сабт шудааст. Он гоҳ баъд аз онки мард, бо ӯ чигуна муомила мешавад ва баъд аз зиндашуданаш барои пас додани ҳисоб, ҳам чунон таҳти муроқибат аст то онки корҳои дунявиаш мавриди муҳосиба қарор бигирад. Дар ин сурат ё аз такзиб кунандагон буда ва ба самти оташ меравад ва ё аз парҳезкорон буда ва ба биҳишт меравад.
