Абдулбосит Муҳаммад Абдуссамад Салим Довуд (зодаи 1 ноябр 1927, мутаваффои 30 ноябр 1988) дар беш аз нимқарн фаъолияти Қуръонии худ дар бисёре аз кишварҳо ба иҷрои тиловат пардохт ва тибқи гуфтаи худ, садҳо нафарро бо садои худ ба Ислом мушарраф кард.
Абдулбосит ба унвони як қории барҷаста, дорои вижагиҳои шахсиятии хоссе буд. Аз ҷумла инки эшон барои тиловати Қуръон арзиши вижае қоил буд ва ҳатман бояд қабл аз тиловат, ибодат мекард; Масалан ду ракъат намоз мехонд ва бо рӯҳиаи хос ва маънавӣ ба тиловат мепардохт. Бисёре аз тиловатҳои устод Абдулбосит қабл аз азони субҳ, ки беҳтарин мавқеияти маънавӣ маҳсуб мешавад, анҷом шудааст. Ба таври мисол ӯ сураҳои муборакаи Ҳашр ва Таквирро дар ҳарами имомайни Козимайн (а) тиловат кард, ки асари он ҳамчунон боқӣ аст.
Садои устод Абдулбосит бебадил ё камназир аст. Лизо мебинед алон ҳаркасе мехоҳад аз Абдулбосит тақлид кунад, саъй мекунад садои худро низ шабеҳи ӯ кунад.
Барои қироати устод Абдулбосит метавон истилоҳи «саҳл ва мумтанеъ»-ро ба кор бурд; Ба ин маъно, ки содда мехонд ва шунидан ва иртибот гирифтан бо тиловати ӯ бисёр соддааст, аммо касе наметавонад хондани ӯро такрор кунад. Тиловатҳои Абдулбосит печидагиҳои тиловати Мустафо Исмоил, Комил Юсуф, Муҳаммад Имрон, Рафъат ва ...ро надорад, тиловати мустақим ва нисбатан бидуни фароз ва нишеберо ироа мекард ва бо инки садои болои дошт, аммо ба худ фишор намеовард.
Устод Абдулбосит, тақвои қироати Қуръон дорад, яъне дар тиловат, худро мулзам ба усул ва қавоиди таъриф шуда дар илми қироат медонад ва тиловаташ аз ифрот ва тафрит ба дӯр аст. Агар касе бихоҳад қории хубе бишавад ва бо пояи қавӣ ва бунёдӣ рушд кунад, беҳтарин улгу, Абдулбосит аст, як Қуръономӯз шояд садои ӯро надошта бошад, аммо метавонад лаҳн ва фазосозии тиловати устодро ба роҳатӣ ёд бигирад.
Ӯ яксаре қироати таҳқиқи маҷлисӣ ва як давра қироати таҳқиқи дарсӣ ба сурати студияӣ доранд, ки онро хеле содда хондааст. Албатта ӯ як давра қироат ба сурати тартил низ дорад.
Устод Абдулбосит дар тиловатҳояш ба фаҳми маонӣ ва тасаллут доштааст, аммо болотар аз донистан ва фаҳм, бовар ба оёт аст, бовар ба ҷойгоҳ ва азамати Қуръон аст, ки тиловати як қориро мумтоз мекунад. Ва ҳар ончи дошт дар хидмати ироаи тиловати таъсиргузор дар рӯҳи мухотаби худаш буд.
Гуфтори Мансури Қасризода, мударрис ва қории байналмилалии Қуръони Карим аз Ҷумҳурии Исломии Эрон.