Шигифтиҳои хилқати одамӣ ба дасти беҳтарин офаринанда
وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنْ سُلَالَةٍ مِنْ طِينٍ * ثُمَّ جَعَلْنَاهُ نُطْفَةً فِي قَرَارٍ مَكِينٍ * ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظَامًا فَكَسَوْنَا الْعِظَامَ لَحْمًا ثُمَّ أَنْشَأْنَاهُ خَلْقًا آخَرَ فَتَبَارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِينَ (سوره مومنون ۱۲-۱۴)
Тарҷума: “Мо одамиро аз гили холис ва пок офаридем * Онгоҳ ӯро ҳамчун нутфае дар ҷойгоҳи устувор (ҳамчун раҳим) қарор додем * Сипас он нутфаро хуни баста кардем ва он хунро порае гӯшт гардонидем ва аз он гӯшт устухон баровардем ва он устухонро бо гӯшт пӯшондем ва онгоҳ ӯро хилқати дигар иншо кардем пас ҳазор офарин бар қудрати комилтарин офаридагори ҷаҳон”.
Сухан дар шигифтии хилқати инсон аст, ки чигуна аз хок оғоз мешавад ва хокро дар коргоҳи хилқат, ба сурати нутфа дар меоварад ва он нутфа дар қароргоҳи бисёр мутмаин қарор мегирад ва сад ҳазорон ақл дар азамати он ҳайрон мемонанд, ки чигуна барои рушди ин мавҷуди тоза чунин парваришгоҳи халқ шудааст.
Он нутфа ба тадриҷ дар он қароргоҳ, ки ҳамаи ниёзҳои ӯро фароҳам кардаанд, рушд мекунад ва оҳиста оҳиста тағйири шакл медиҳад ва дар марҳалае чизе ҷуз як қитъа гӯшти бидуни шакл нест ва онгоҳ ба тадриҷ аз даруни худи ӯ устухонҳо падид меояд ва он устухонҳоро гӯшт ва пӯст мепушонад ва онгоҳ Худованд хилқати дигар дар ӯ мекунад, ки дар ваҳм намегунҷад ва он гӯшт ва пӯст ва устухонро ба инсон бадал мекунад.
Яке аз пурсишҳои муҳим назди мардумон ин аст, ки рӯҳ аз чӣ замоне ба ҷисм тааллуқ мегирад? Дар посух, баъзе аз муҳаққиқон адади чиҳил ё аъдоди дигареро гуфтаанд, ки пас аз гузашти айёми муаяне рӯҳ вориди бадан мешавад, дар ҳоле, ки рӯҳ аз замон ва макон берун аст.
Дар посухи ин савол, ки аз чӣ замоне метавон нутфаро инсон талаққӣ кард ва таарруз ба ӯро қасди ҷони касе донист, метавон гуфт, ки аз лаҳзаи пайванди ду селлули нутфаи музаккар ва муаннас ва аз ҳамон лаҳзае, ки тақсими ин ду селлул пас аз пайванд оғоз мешавад, нутфаро бояд як инсони тамом баршумурд, зеро ҳамаи хусусиётеро, ки пас аз таваллуд аз худ зоҳир хоҳад сохт аз ҳамон замон дар ӯ мавҷуд аст, аммо қабл аз пайванди ду нутфаи инсонӣ дар кор нест.
Дар офариниши шигифтиҳои ҷаҳон, Худованд ҳеҷгоҳ худашро таҳсин накарда магар дар офариниши инсон, ки маҷмӯаи ҳамаи аҷоиби офариниш дар ӯ машҳӯд аст. Дар офариниши нақшаҳои дигар, Худованд бештари худро танзиҳ ва тақдис карда ва Худованди субҳон гуфтааст.
«سبحانالله» яъне инки агар Ӯ хуршед бошад, чигуна метавонад моҳро халқ кунад? Ва агар мусаллас бошад, чигуна доираро тарсим кунад. Пас Ӯ на доира аст, на мусаллас, на моҳ, на хуршед ва на дев ва .... Ӯст, ки метавонад ин чизҳоро биёфаринад ва худ аз ҳамаи онҳо фориғ бошад. Ӯ воҳид аст ва ҳар ду олам як фурӯғи рӯйи Ӯст.
Баргирифта аз китоби “365 рӯз дар сӯҳбати Қуръон” навиштаи устод Ҳусайн Муҳйиддини Илоҳии Қумшаӣ.
