Усули сегонаи растагорӣ барои ҳамаи инсонҳо
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَالَّذِينَ هَادُوا وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ; “Касоне, ки (ба Паёмбари Ислом) имон овардаанд, ва касоне, ки ба ойини яҳуд гаравиданд ва насоро ва собиин [= пайравони Яҳё] ҳаргоҳ ба Худо ва рӯзи растохез имон оваранд, ва амали солеҳ анҷом диҳанд, подошашон назди Парвардигорашон мусаллам аст; Ва ҳеҷгуна тарс ва андӯҳе барои онҳо нест. (Ҳар кадом аз Пайравони адёни илоҳӣ, ки дар аср ва замони худ, бар тибқи вазоиф ва фармони дин амал кардаанд, растгоранд)” (Бақара, 62).
Бори дигар Худованд аз ҳикмат сухан мегӯяд ва бо баёни муҳиммтарин паём ва ҷони каломи илоҳӣ, ончиро, ки растагори башар дар дунё ва охират аст, хотирнишон мекунад. Сухан ин аст, ки растгорӣ дар се гавҳар аст, ки ҳар, ки ба он даст биёбад, аз тарс ва ғам осуда мешавад; Яъне на нигарони нисбат ба оянда хоҳад дошт ва на андӯҳ аз корҳо ва ҳаводиси гузашта хоҳад дошт ва ин мақоми авлиё аст, ки фармуд:
أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ; “Огоҳ бошед, ки дӯстони Худоро ҳеҷ хавф ва ҳузн ё тарс ва андӯҳе нест (Юнус 62).
Нахустини он се гавҳари имон ба инки олам дорои офаридагор ва тарроҳ ва меъморӣ аст, ки ин ҳама шигифтиҳои олам аз Ӯст, ки осори илм ва ҳуш ва зарофат ва лутф ва зебоӣ дар онҳо ҳувайдост. Ин ҳама назм дар олам бо тасодуф ва иродаи кӯр ва бидуни шуъур ва огоҳӣ дур аз ақл аст.
Гавҳари дувуми имон ба ҷовидонагии рӯҳ ва рӯзи подош ва ҷазо аст. Моро барои ҷовдонагӣ офаридаанд ва марг ба ҳақиқати интиқол аз мартабае аз ҳастӣ ба мартабае болотар аст ва зиндагии мо ҳадафе дар пеш дорад. Достони зиндагии мо ба ин кӯтоҳӣ поён намеёбад, балки рафторҳо ва кирдорҳои мо дар ин олам ҳисоб ва китобе дорад ва дар ҷаҳонҳои бешуморе, ки дар пеш дорем, муассир аст.
Чунин нест, ки ҳар кас битавонад ҳар зулм ва таҷовузе кунад ва аз ҷаҳон бигрезад ва ба ҳеҷ муҷозоте дучор нашавад.
Гавҳари севум ҳосили имон ба ду асли аввал аст, ки вақте одамӣ донист Худое ҳаст ва қиёмате ҳаст, рафтори ғайр аз кори некӯ ва хайр ва хубӣ аз ӯ буруз намекунад, зеро меданд, ки офаридагори ҷаҳон нек ва бидиҳоро подош медиҳад ва чӣ беҳтар, ки одамӣ кори некӯ кунад ва подоши некӯ ба дастоварад.
Бинобар ин оят ҳар кас пайрави ҳар дине бошад агар ба ростӣ ба Худо ва қиёмат имон оварад ва кори некӯ кунад растагор хоҳад шуд ва агар ин се асл ҳосил нашавад, ҳифзи завоҳир ҳеҷ дине одамиро растагор нахоҳад кард.
Ин каломи Расулаллоҳ, ки фармуд بُعثت لِاُتَمِمَ مَکارِمَ الاَخلاق; “Ман барои ба камол расондани фазоили ахлоқӣ ба паёмбарӣ мабъус шудам” низ бо мӯҳтавои ин оят ҳамоҳанг аст.
Баргирифта аз китоби “365 рӯз дар сӯҳбати Қуръон” навиштаи устод Ҳусайн Муҳйиддини Илоҳии Қумшаӣ.
