Ebeveynlere ihsan tevhidle aynı önemdedir
İnsanın bu dünyaya gelmesine vesile olan anne-babası, onun büyüyüp yetişmesi ve ilk eğitimini alarak şahsiyet kazanması için yıllarca emek verir. Bu yüzden yüce dinimiz, insana anne-babasıyla iyi geçinmeyi, onların hatırını saymayı ve haklarını korumayı emreder.
Kur’an-ı Kerim’de ‘Vebil valideyni ihsane’ (anne-babaya ihsanda bulunun) ifadesiyle anne ve babaya iyiliğin yeri ve önemini ilahi kelamda anlatmaktadır.
Bakara suresinin 83. ayetinde İsrailoğullarına hitap edilerek tevhid emrinin ardından anne ve baba hakkından bahsedilmektedir: “ Bir zamanlar biz İsrâiloğulları’ndan, “Yalnız Allah’a kulluk edeceksiniz; ana babaya, yakın akrabaya, yetimlere, yoksullara iyilik edeceksiniz. İnsanlara güzel söz söyleyin, namazı kılın, zekâtı verin” diyerek söz almıştık. Sonra, içinizden küçük bir kesim dışında, sözünüzden döndünüz; hâlâ da sırt çevirmektesiniz.”
Anne-babaya iyi davranma herşeyin önünde yer almaktadır. Asıl ilginç olan anne-babaya ihsanda bulunma tavsiyesinin namaz kılma ve zekat vermeden sonra beyan edilmesidir.
Tüm Müslümanlara hitap eden diğer bir ayet Allah’a kulluk edilmesi ve O'na her türlü ortak koşmanın terk edilmesi emrinin hemen ardından anne-babaya iyilik yapılmasından bahsetmektedir.
Nisâ suresi 36. ayeti: “Allah’a kulluk edin ve ona hiçbir şeyi ortak koşmayın. Anne babaya, akrabaya, yetimlere, yoksullara, yakın komşuya, uzak komşuya, yakın arkadaşa, yolcuya, ellerinizin altında bulunanlara iyi davranın. Allah kendini beğenen ve böbürlenip duran kimseyi asla sevmez.”
Bu ayette de öncelik sırasında anne-babaya ihsan ve onları hoşnut etme öncelikli sırada yer almakta olup başkalarına iyilik yapma daha sonra zikredilmektedir. Ayetin sonundaki “. Allah kendini beğenen ve böbürlenip duran kimseyi asla sevmez.” ifadesi iyilik yapmanın böbürlenme ile değil alçak gönüllülükle yapılması gerektiğini vurgulamaktadır. Anne-baba, akrabalar ve toplumdaki ihtiyaç sahiplerine teveccüh etmeme tekebbür ve böbürlenme ruhundan kaynaklanmaktadır.
