دل که تنگ میشود، راهی جز حرم نیست؛ جایی که اشکها بیدریغ جاری میشوند و دل در پناه ضریح، آرام میگیرد. شوق دیدار امام مهربانیها آدمی را از خود میرهاند و با هر قدمی که به سوی گنبد طلایی برمیدارد، سبکتر میشود از غمهای عالم. اینجا، جایی است که بغضها میشکنند و دلتنگیها در سکوت شب، در روشنای شمعهای حرم، تسکین مییابند.