Sarjana Tamadun Barat mempunyai pandangan materialistik
Apabila kita bercakap tentang tamadun Islam, ia adalah tiang utama agama itu. Sebaliknya, kita menghadapi keraguan atau kekaburan tentang hubungan antara tamadun dan Islam yang mesti kita jawab.
Menjawab keraguan dan kekaburan ini memerlukan perbincangan seperti perbincangan hari ini, iaitu "Hubungan antara Agama dan Tamadun".
Kita menghadapi kemiskinan yang teruk dalam penyelidikan saintifik bidang ini, walaupun beberapa kerja telah dilakukan, kajian saintifik yang tidak koheren; tidak berkait antara kajian-kajian berkenaan dengannya.
Dalam pengertian ini, kita sebenar tidak berhadapan dengan latar belakang yang kaya. Perkara lain ialah mengenai dimensi subjek ini, yang mempunyai julat atau bidang yang luas.
Persoalannya ialah hubungan antara agama dan tamadun bergantung kepada pembolehubah apa?
Sememangnya, pembolehubah pertama ialah jenis sikap terhadap agama dan persepsi tamadun.
Perbezaan utama dalam sikap datang dari isu ini; Mengenai perbezaan antara pendekatan dan cara pandang, perlu dikatakan bahawa kita telah mempertimbangkan pendekatan itu dalam erti kata saintifiknya, dan maksudnya sama ada pendekatan agama bagi tamadun, psikologi, sosiologi atau...materialistik?
Pendekatan yang lebih umum dan lebih inklusif, dalam perbincangan pendekatan bagi pembahasan tamadun, kami mempertimbangkan jenis sikap makro - general terhadap agama seperti pendekatan dalaman agama atau luaran agama.
Pendekatan makro dalam mendefinisikan tamadun dan hubungannya dengan agama boleh ditakrifkan dalam dua pendekatan; materialistik dan "dua dimensi" iaitu material dan sprituil sekaligus (kerohanian - agama).
Dalam pendekatan ketamadunan materialistik, tamadun dilihat sebagai fenomena material semata-mata yang tersusun dalam manifestasi seperti sains dan teknologi, seni bina, industri, dan seumpamanya, dan dengan cara itu, ramai yang menekankan perkara ini dalam definisi tamadun, dan komponen bukan material seperti agama, etika dan budaya tidak wujud atau sangat lemah untuk tamadun.
Pendekatan lain ialah menganggap tamadun sebagai fenomena dua dimensi yang mempunyai kedua-dua dimensi material dan bukan material.
Dalam pendekatan ini, dimensi dan komponen bukan material (spirituil - agama) dianggap sebagai asas dan dalam erti kata standard tamadun, dan dimensi material terutamanya dianggap sebagai manifestasi luaran.
Maksudnya, pemikiran, budaya dan agama membawa kepada pembentukan tamadun.
Sudut pandangan sarjana tamadun Barat berkenaan dengan tamadun
Majoriti pengkaji tamadun Barat mempunyai pandangan materialistik terhadap tamadun dan menonjolkannya. Pendekatan ini telah menular kepada sebahagian ahli akademik Islam dan mereka mengatakan bahawa jika sesebuah masyarakat itu maju dari segi material, ia boleh dipanggil bertamadun.
Daripada persimpangan kedua-dua pendekatan; agama (dua dimensi) dan materialistik bagi peradaban atau tamadun ini, nampaknya beberapa sudut pandangan boleh diambil;
Satu pandangan maksima yang mempunyai definisi dua dimensi tentang tamadun; Mereka yang berpandangan maksima terhadap agama dan tamadun percaya kepada agama yang maksima dan cukup untuk membina tamadun dan mereka percaya bahawa agama boleh membawa kepada tamadun pada bila-bila masa dan tempat, malah mereka memberikan contoh sejarah untuk pandangan mereka.
Sudut pandangan lain ialah penafian hubungan, yang merupakan hasil persilangan antara pendekatan minimum agama dengan pendekatan minimum terhadap tamadun.
Apabila kita mengehadkan pandangan agama dan peradaban (tamadun), tidak ada ruang lagi untuk hubungan mereka.
Saya telah menyebut beberapa contoh pandangan ini dalam artikel saya. Jenis pandangan terhadap agama dan tamadun boleh membawa kepada dua jenis pandangan terhadap "tamadun agama" juga.
*Petikan ucapan Syed Reza Mahdinejad «سیدرضا مهدینژاد» pada mesyuarat "Pendekatan Teori Permasalahan Agama dan Tamadun".
