Моҳи “Рамазон” дар Қуръони Карим

ИКНА - Вожаи рамазон як бор дар Қуръон, он ҳам дар ояти 185 сураи Бақара ба кор рафтааст ва Худованд тавсифоте дар бораи он баён фармуда, ки аз ҷумла нузули Қуръон аст.

Вожаи Рамазон як бор дар Қуръон, он ҳам дар ояти شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ  فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ  وَمَنْ كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ (Бақара, ояти 185) “Рӯза, дар чанд рӯзи маъдуди) моҳи Рамазон аст; Моҳе, ки Қуръон, барои роҳнамоии мардум, ва нишонаҳои ҳидоят, ва фарқи миёни ҳақ ва ботил, дар он нозил шудааст. Пас он кас аз шумо, ки дар моҳи Рамазон дар ҳазар бошад, рӯза бидорад! Ва он кас, ки бемор ё дар сафар аст, рӯзҳои дигареро ба ҷои он, рӯза бигирад! Худованд, роҳатии шуморо мехоҳад, на заҳмати шуморо! Ҳадаф ин аст, ки ин рӯзҳоро такмил кунед; Ва Худоро бар инки шуморо ҳидоят карда, бузург бишумуред; Бошад, ки шукргузорӣ кунед!) аст.

Бинобар ояти 185 сураи Бақара, моҳи Рамазон моҳе аст, ки Қуръон дар он нозил шудааст ва чун ин моҳ фарорасад бар ҳар касе, ки ба синни таклиф расидааст, рӯза гирифтан воҷиб мешавад. Дар бораи инки нузули Қуръон дар моҳи Рамазон ба чӣ сурат будааст, ихтилоф ҳаст. Бархе нузули Қуръонро дар ин моҳ ба сурати якбора дар Байтул-маъмур ё дар шаби Қадр бар осмони дунё донистаанд, ки сипас ба тадриҷ бар Паёмбар (с) низ нозил шуд. Тибқи назари дигар, оғози нузули Қуръон дар шаби Қадр аз моҳи Рамазон будааст. Чун бинобар ояти 185 сураи Бақара ҳамаи мукаллафон бояд дар ин моҳ рӯза бигиранд.

Агар чи вожаи Рамазон якбор дар Қуръон истифода шуда, аммо дар мавриди рӯзаи ин моҳ бидуни ёдкарди исми ин моҳ дар оёти мутааддиде мавриди ишора қарор гирифта. Барои мисол Худованд дар ояти يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ (Бақара, ояти 183) “Эй афроде, ки имон овардаед! Рӯза бар шумо навишта шуда, ҳамонгуна, ки бар касоне, ки қабл аз шумо буданд навишта шуд; То парҳезкор шавед) ҳукми вуҷуби рӯзаро баён ме‏кунад ва мегӯяд ин ҳукм ихтисос ба мусулмонон надорад ва бар умматҳои қабл низ воҷиб будааст ва дар поён, натиҷаи рӯзаро тақвои илоҳӣ ме‏шиносад. Сипас дар ояти أَيَّامًا مَعْدُودَاتٍ فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ وَأَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (Бақара, ояти 184) “Чанд рӯзи маъдудеро (бояд рӯза бадоред!) ва ҳар кас аз шумо бемор ё мусофир бошад теъдоде аз рӯзҳои дигарро (рӯза бидорад) ва бар касоне, ки рӯза барои онҳо тоқатфарсост; (ҳамчун беморони музмин, ва пирамардон ва пиразанон,) лозим аст каффора бидиҳанд: мискинеро итъом кунанд; Ва касе, ки кори хайре анҷом диҳад, барои ӯ беҳтар аст; Ва рӯза доштан барои шумо беҳтар аст агар бидонед!), се гурӯҳро аз рӯза дорӣ мустасно ме‏созад: аввал беморон, дувум мусофирон ва севум пирон. Ду гурӯҳи аввал ва дувум пас аз ба дастовардани тандурустӣ ва итмоми сафар, бояд ба сурати қазо рӯза бигиранд; Вале гурӯҳи севум танҳо ба пардохти каффора рӯза ба мизони 750 грам гандум ва ё монанди он муваззаф шудаанд.