Дар он нишонаҳои равшан [мисли] мақоми Иброҳим аст ва ҳар кас дохили он шавад, дар амон аст; ва бар ӯҳдаи мардум аст, ки барои Худо қасд[-и он] хона кунанд, [албатта] касе, ки тавоноии роҳро ба сӯи он дошта бошад. Ва ҳар кас куфр варзад, пас қатъан Худо аз ҷаҳониён бениёз аст.(3:97)