Дидгоҳи андешамандони ғарбӣ дар бораи шахсияти Паёмбар (с)
Масъуди Умронӣ, узви ҳайати илмии донишгоҳи Фарҳангиён, тайи ёддоште, ки дар ихтиёри ИКНА-и Хуросони разавӣ қарор додааст, дар бораи шахсияти Паёмбари Акрам (с) навишт: бархе аз андешамандони ғарбӣ ва ғайри муслмон, дар бораи азамати Ислом ва шукӯҳи шахсияти Паёмбар (с) сухан гуфтаанд ва таърих, эътирофи онон ба азамати Набии Мукаррами Исломро сабт кардааст.
«Ла Мартин» андешаманди фаронсавӣ дар китоби «таърихи Туркия»-и худ навиштааст: Агар завобит ва усуле, ки ба воситаи он нухбагӣ ва нобғагӣ инсонро месанҷем волои аҳдоф ва натоиҷи шигифтангез ба рағми камбуди имконот бошад, пас кист, ки ҷуръат кунад ҳеҷяк аз бузургони таърихро бо Набии Мукаррами Ислом Муҳаммади Мустафо (с) муқоиса кунад? Машоҳири ҷаҳон аслиҳа сохтанд ва барои худ қавонине вазъ карданд ва имперотуриҳо ба роҳ андохтанд, вале ҷуз маҷд ва шукӯҳи пӯшолин, ки андаке баъд дар миёни наводагонашон нобуд шуд ва ба фаромӯшӣ супурда шуд. Аммо ин бузургмарди таърих, бидуни анҷоми ин корҳо сироти мустақимро пешируи мардум ниҳод.»
«Маҳатма Гандӣ» дар мусоҳиба бо рӯзномаи «Young India» гуфтааст: Хостам сифоти мардеро бишносам, ки бидуни даргирӣ қалби миллёнҳо инсонро ба худ машғул дошта, комилан қонеъ шудам, ки вай ин ҷойгоҳро ба воситаи шамшер ба даст наёвардааст, балки ба далели соддазистӣ, ҷонфишононӣ, ихлос ва шуҷоати вай ба ҳамроҳи итминони қотеъи ӯ ба Худованд ва рисолаташ будааст. Ҳамчунин «Рама Кришна» дар китоби «Муҳаммади Набӣ» навиштааст: Наметавон шахсияти Муҳаммадро бо тамоми завоёи он шинохт. Вале тамоми ончи, ки дар тавони ман аст, ироаи қатрае аз дарёи вуҷуд ва зиндагонии вай аст. Муҳаммад (с) қозӣ, иқтисоддон, сиёсатмадор, муслеҳ, ёвари ятимон ва озодибахши занон буд; Тамоми ин нақшҳои олӣ дар тамоми масирҳои ҳаёти башарӣ вайро шоистаи он кардааст, ки қаҳрамони таърихи башарӣ бошад.
«Монтгомери Ват» дар китоби «Муҳаммад дар Макка» навиштааст: Истеъдод ва тавоноии ин мард барои ба дӯш кашидани сахтиҳо ва ранҷҳо дар роҳи боварҳо ва низ табиати ахлоқии волои вай дар баробари касоне, ки ба вай имон овардаанд ва ӯро раҳбар ва фармондеҳи худ донистанд, дар канори шоҳкорҳои бебадили вай, ҳама ва ҳама далолат бар адолат ва оростагии асил дар шахсияти вай аст.
Еворд Гибун Саймун Акелӣ, дар китоби «Таърихи имперотурии Шарқ» навиштааст: Нашри даъвати исломӣ нест, ки мӯҷиби шигифтӣ мешавад балки сабот ва идома ёфтани он аст, ки моро ба тааҷҷуб водошта ва ҳанӯз он таъсири нек ва ҷолибе, ки Муҳаммад дар Макка ва Мадина ба вуҷуд овард бо ҳамон шукӯҳ ва қуввати худ дар дили ҳиндиён ва Африқоиён ва туркҳо бо вуҷуди гузашт 12 қарн аз оғози Ислом боқӣ мондааст. Мусулмонон бо онки Худоро танҳо аз тариқи ақл ва эҳсосоти инсонӣ шинохта буданд, тавонистанд, ки монанди пайкараи воҳид дар баробари фитнаҳо имон ба Худо бистанд ва сухани «Ашҳаду анло илоҳа Иллаллоҳ ва ашҳаду анна Муҳаммадан Расулуллоҳ»-ро ба осонӣ гувоҳӣ ва шаҳодати Ислом ва мусулмонон қарор диҳанд.
«Доктор Зеймер» дар китоби «Шарқ ва одатҳои он», навиштааст: Муҳаммад бешак аз бузургтарин раҳбарони динии мусулмонон буда ва метавон гуфт, ки вай муслеҳи тавонманд ва суханвари балиғ ва ҷангандаи ҷасур ва андешаманди бузург буд ва ҷоиз нест, ки мухолифи ин сифотро ба вай ва қуръоне, ки вай овард, нисбат диҳем.
https://khorasan.iqna.ir/fa/news/4237006
