Масодиқи Раҳматул-лилъоламин будани Паёмбар Ислом (с)
Руқая Изадӣ, мударриси ҳавзаи улуми исломии донишгоҳи Озод дар гуфтугӯ бо ИКНА аз Кирмон ба табйини «Раҳматул-лилъоламин» ба унвони яке аз авсофи Паёмбари Ислом (с) пардохт ва гуфт: Тибқи ояти 107 сураи Анбиё «Раҳматул-лилъоламин» аз авсофи Паёмбари Ислом(с) аст, ки мефармояд: «وَمَا أَرْسَلْنَاک إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ». Аллома Таботабоӣ дар тавзеҳи ин васфи Паёмбари Акрам (с) баён мекунад: Яъне ту раҳмате ҳастӣ, ки ба сӯи ҳамаи ҷамоати башарӣ фиристода шудаӣ ва ин чизе аст, ки умумияти рисолат онро иқтизо мекунад. Дар забони арабӣ вақте алиф ва лом бар сари ҷамъ биёяд нишонаи умумият аст ва ба ҳамин далел метавон гуфт он ҳазрат раҳмат аст барои аҳли дунё, то рӯзи қиёмат, зеро динеро овард, ки қабули он саодати дунё ва охиратро дар пай дорад.
Ин Қуръон пажӯҳ дар посух ба ин савол, ки вижагии бартари Паёмбар(с) барои расидан ба унвони «Раҳматул-лилъоламин» чӣ буд?, изҳор кард: Расули Худо (с) дар маротаби камол ба онҷо расид, ки ҷилваи комили раҳмат ва муҳаббати илоҳӣ шуд ва натанҳо ба ҳамаи инсонҳо, балки ба ҳамаи мавҷудот ба дидаи раҳмат ва муҳаббат менигарист ва бо онҳо рафтор мекард. Паёмбари Худо (с) бо мардум ҳатто бештар аз як падари меҳрубон буд.
Вай бо баён инкии Паёмбар мазҳари комили раҳмат ва муҳаббати илоҳӣ буд, тасреҳ кард: Тамоми сифот, вижагиҳо ва асоси сираи Паёмбари Акрам (с) бар раҳмат ва муҳаббат буд.
Ин мударриси ҳавзаи илмияи Фотимияи Кирмон дар идома ба масодиқи Раҳматул-лилъоламин будани Паёмбар (с) пардохт ва гуфт: Паёмбари Аъзам (с) ба далели баҳрамандӣ аз «Хулқٍи Аазим» (сураи Қалам, ояти 4) ва «رَحمَةٌ لِلعَالَمین» (сураи Анбиё, ояти 107), намуна ва улгуи макорими ахлоқӣ барои тамоми инсонҳо дар тамоми давронҳо ҳастанд. Илова бар он, Қуръони Карим, Расули гиромии Ислом (с)-ро ба унвони усваи некӯ ёд карда, ки ҳама бояд ба он ҳазрат таассӣ кунанд; لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ, "Ба яқин барои шумо, дар зиндагии Расули Худо улгуи некӯе аст". Дар натиҷа ишон ба унвони беҳтарин ва комилтарин усваи ростини башарият, нисбат ба тамоми мардум бисёр дилсӯз, самимӣ ва меҳрубон ва ба ахлоқ ва кирдори каримона буд ба ҳамин далел дар тӯли 23 соли Набувват, тавонист дилҳои гумроҳи бисёреро шефтаи мактаби Ислом кунад.
Вай идома дод: Дар мавриди Раҳматул-лилъоламин будан масодиқи мутааддиде дорем. Як бӯъд рафторҳои шахсии Паёмбар (с) аст, ки дар бархурд бо соири фирақ ва наҳлаҳо дида мешавад ва бӯъди дигар, рафторҳои дохилӣ аст. Мо Паёмбар (с)-ро бештар ба он вижагиҳои рафториаш мешиносем, Худованд дар Қуръон мефармояд: مَا أَنْزَلْنَا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَی, Паёмбар(с) ба андозае ба ҳидояти мардум ҳарис буд, ки дӯст дошт ҳамаи онҳо ба биҳишт бираванд ва касе ба ҷаҳаннам наравад, то андозае, ки Худованд фармуд ин қадр худатро ба заҳмат наяндоз.
Изадӣ дар поён бо баёни инки муфассирони шиъа ва аҳли суннат се маъно барои раҳмат будани Паёмбар (с) дар Қуръон баён кардаанд, ки иборатанд аз ҷаҳонӣ ва ҷовидона будан рисолати ишон, саодат ва оқибат ба хайрӣ барои ҳама ва монеъбудан аз азоби илоҳӣ, изҳор кард: ба гуфтаи муфассирон манзур аз азоб дар инҷо азоби истисол аст, ки Худованд қавмеро ба воситаи исрор бар куфр ва имон нёварданашон решакан мекунад. Дар ояти 33 сураи Анфол, Худованд хитоб ба Паёмбар (с) мегӯяд то вақте ту дар байни мардум ҳастӣ онҳоро азоб намекунад. Файзи Кошонӣ дар тафсири Софӣ дар амонбудан аз хасф (фурӯрафтан дар замин), масхшудан ва нобудшудан бо азоби истисолро ҳам аз масодиқи ин раҳмат медонад.
