Оинномаи Паёмбар (с) беҳтарин намуна барои шикастани яхҳои динии имрӯза аст
Ба гузориши “ИКНА”, Ҳуҷҷатул исломи валмуслимин Тоҳири Аминии Гулистонӣ, раиси Пажӯҳишгоҳи байнулмилалии сулҳ ва дин, дар нишасти илмии “Таҳлил ба ҳамзистии мусолиматомези пайравони дину мазҳаб” изҳор доштааст, ки дар ду-се даҳсолаи ахир муколама чандон муҳим нест ва гуфт: бахусус аз соли 1960 Ватикан назарияи бесобиқае дод, ки пас аз ҷангҳои зиёд дар ду ҳазор сол мо бояд муколамае дошта бошем ва ин дар ҳолест, ки Паёмбар (с) ба ин масъала таъкид кардааст. Аз муколама дар нома ба масеҳиён, ки як нуктаи ҷолиб аст ва зоҳиран барои имрӯз навишта шудааст.
Вай афзуд: муколама аз чанд раванд ва марҳала гузашт; Вақти гузаштан ба дини дигар буд; Дар марҳилаи дигар ҳадафи сўҳбат хатои ҷониби дигар, дар марҳилаи баъдӣ муколамаи динҳо донистани шароити фарҳангии ҳамдигар буд; Дар марҳалаи баъдӣ эътирофи ҷиҳатҳои қавӣ ва заъфи худ ҳадафи муколама, дар марҳилаи панҷум ҳадаф кушодани муколамаи динҳо барои ҳамдигарфаҳмии минбаъда ва дар марҳилаи шашум муколама барои баёни умумиятҳо буд. Ва расидан ба он, ки кофӣ набуд ва танҳо ҷамъ шуда истодааст, аммо марҳилаи ҳафтум марҳалаи нав дар даврони имрӯза аст ва он муколама аз ҷиҳати илмӣ рӯ ба рӯ шудан бо мушкилот ва эҷоди як роҳи ҳалли онҳост.
Раиси Пажӯҳишгоҳи Байналмилалии Сулҳ ва Динҳо гуфт: Ҳоло вақти муколама барои дарёфти роҳҳои ҳалли муштарак барои мушкилоти умумӣ аст. Ба андешаи ман, Оинномаи Мадина метавонад ба унвони аввалин конститутсияи дунё пешниҳод шавад, ки онро Паёмбар (с) навиштаанд. То омадани Паёмбари Акрам (с) арабҳо ва насрониён пайваста дар ҷанг буданд.
Вай афзуд: "Қонун ва оинномаи Мадина барои он омадааст, ки агар динро як сӯ гузорем, бо таваҷҷӯҳ ба инсоният гирд оянд." Ин оиннома ба ҳадде муҳим буд, ки худи қабилаҳо, насрониён ва яҳудиён хостанд, ки Паёмбар (с) ба мушкили онҳо дахолат кунад ва ба он хотима диҳад.
Амини Гулистонӣ афзуд: Паёмбар (с) як иттиҳодияе аз ҳашт қабила таъсис дод; Ал-Фард Балеш, яке аз назарияшиносони вуруди Муҳаммад дар Энсиклопедияи Ислом гуфт, ин санад саршор аз қоидаҳои дипломатӣ буда, барои пайравони адёни мухталиф стротежии зиёде барои ҷилавгирӣ аз хушунат фароҳам кардааст. Масъалаи дигар номаи таърихии Паёмбар (с) ба насрониҳост, ки метавонад намунаи ибрат бошад.
Ин пажӯҳишгар бо ишора ба роҳҳои ҳалле, ки дар шароити феълӣ мавҷуд аст, гуфт: Ба назари ман, дар шароити феълӣ мо ба давраи яхбандии динҳо рӯбарӯ ҳастем ва Маршал Маклуҳон гуфтугӯи тамаддунҳоро баррасӣ карда ва Фукуяма низ пешниҳоди ҷанги тамаддунҳо ва поёни таърих ва агар ҷанги сеюми ҷаҳонӣ рух диҳад, дар ин сурат ҷанг байни динҳо хоҳад буд, аз ин рӯ мо бояд аз баёни танҳо мазмуни назариявӣ парҳез кунем ва марказҳои динӣ бояд роҳи ҳалли худро пешниҳод кунанд ва беҳтарин намуна оинномаи Паёмбар (с) дар Мадина.
Вай бо баёни ин ки динҳо бахше аз ҳалли ҳамзистии осоиштаи байни инсонҳо шудаанд, афзуд: Инверсите, ки дар робита ба дин ба амал омадааст, ҳатто ба эътиқоди диндорон расидааст. Ба андешаи бандаам, динҳо бояд пеш аз ҳама як ҷабҳаи ягонаи динҳо эҷод кунанд, он ҳам дар сатҳи раҳбарон. Ин чунин маъно дорад, ки рохбарон аъзои итти-ходия шуда, аз пассивй ба худ-таъминкунй мегузаранд. Ҳамчунин, бояд қудрати сиёсии дин дар ҷаҳон афзоиш ёбад ва динҳо бояд аз абзорҳои замонавӣ истифода кунанд, то ҷаҳониён бифаҳманд, ки аз ин беадолатиҳо ҷилавгирӣ шавад.
Амини Гулистонӣ изҳор дошт: Дар бархе маворид динҳо ба фанноварӣ бегонаанд ва аз сӯи дигар, чун бо сунамии таҷовузи фарҳангӣ ва ахлоқӣ рӯбарӯ ҳастем, динҳо бояд бо он мубориза баранд ва ин кор дар заминаи фанноварии ҷадид анҷом шавад.
Раиси Пажӯҳишгоҳи Байналмилалии Сулҳ ва Динҳо афзуд: Мо ду навъи дунявият дорем; мазамматнок ва хубу гуворо; Воқеан, дунявияти мазамматӣ харобиовар аст ва мо ҳоло ҳам шоҳиди ин масъала ҳастем.
Амини Гулистонӣ изҳор дошт, ки динҳо, ба хусус ҷавонон бояд дар масоили иҷтимоӣ ҳузури барҷаста дошта бошанд ва гуфт: Мутаассифона, баъзе калисоҳо ва канисаҳо ба осорхонаҳое табдил ёфтаанд, ки мардум дар он аксбардорӣ мекунанд; Масъалаи дигар ин аст, ки пешвоёни дин аз додани изҳорот дар бораи рӯйдодҳои ҷаҳон қаноатманд нестанд; Динҳо бояд бо воқеиятҳои ҷомеа ва сиёсатҳо рӯ ба рӯ шаванд ва бар асоси ин воқеиятҳо тасмим бигиранд.
Вай таъкид кард: Ҳамчунин, динҳо бояд дар ҷомеъаҳои байналмилалӣ ҳузури фаъол дошта бошанд, то таъсир гузоранд ва баҳсҳоро аз сӯйи муколама ба ҳалли мушкилот бигиранд ва аз минбари қонунҳои мавҷудаи байнулмилалӣ истифода кунанд, зеро гоҳо пешвоёни мазҳабӣ аз қавонини байнулмилалӣ огаҳӣ надоранд. қобилияти ҳуқуқии онҳо.
