Ғалабаи иродаи илоҳӣ бар ҳисобҳо ва таҷҳизоти кофирон

ИКНА - Ояти 2-и сураи "Ҳашр" бо ишора ба аҳдшикании қабилаи Бани Назир дар баробари паймони онҳо бо Паёмбари Акрам (с) ва натиҷаи онҳо ин воқеиятро ёдрас мекунад, ки ҳисобҳо ва таҷҳизоти кофирон дар муқобили иродаи илоҳӣ нофеъ ва бефоида аст. Дар ҷанг ва ҷиҳод бо кофирон, ҳама ҳисобҳо набояд танҳо бар асоси таҷҳизот ва имконоти моддӣ бошанд.

Раҳбари Муаззами Инқилоб бо истинод ба ояти 2-и сураи "Ҳашр" фармуданд: "Инқилоби Исломӣ аз қаъри муҳимтарин сангари истикбор ба вуҷуд омад. Ин хатои муҳосиботии Амрико буд. Онҳо фикр намекарданд: وَ ظَنُّوا اَنَّهُم مانِعَتُهُم حُصونُهُم مِنَ اللهِ فَاَتاهُمُ اللهُ مِن حَیثُ لَم یَحتَسِبوا Мисли ҳазрати Мӯсо (а); ҳаракати мусоӣ аз дохили хонаи Фиръавн ва қасри Фиръавн оғоз шуд, ки ба нобудии қасри Фиръавн ва фиръавниён анҷомид. Ин ҷо, Эрони даврони Паҳлавӣ, қалъаи мустаҳками манофеъи амрикоӣ буд; аз дохили ҳамин қалъа Инқилоб сар баровард ва ҷӯшид. Амрикоиҳо нафаҳмиданд, фиреб хӯрданд, дар хоб монданд ва ғафлат карданд. Хатоии муҳосиботии Амрико, яъне ҳамин. Аз он замон то ба имрӯз, дар тӯли чанд даҳа, аксаран дар мавриди масоили Эрон иштибоҳ кардаанд. Шахсони мавриди хитоби ман бештар онҳое ҳастанд, ки аз сиёсати Амрико тарсу ҳарос доранд: натарсед."

Матни оят

«هُوَ الَّذِي أَخْرَجَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ دِيَارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ مَا ظَنَنْتُمْ أَنْ يَخْرُجُوا وَظَنُّوا أَنَّهُمْ مَانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ فَأَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَيْثُ لَمْ يَحْتَسِبُوا وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ وَأَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ» "Ӯст, ки касонеро аз аҳли китоб, ки куфр варзиданд, дар нахустин ҳиҷрат аз хонаҳояшон берун кард. Гумон намекардед, ки онҳо берун раванд ва худ низ гумон доштанд, ки қалъаҳои онҳо онҳоро аз (азоби) Худо бозмедорад. Аммо Худо аз он ҷо, ки тасаввур намекарданд, бар онҳо даромад ва дар дилҳояшон тарс андохт. Хонаҳояшонро бо дасти худ ва дасти муъминон вайрон карданд. Пас, эй соҳибони басират, ибрат гиред!" (Сураи Ҳашр, ояти 2)

Тафсири оят

Мутарҷимон бар онанд, ки ин оят ба қабилаи яҳудии Бани Назир ишора дорад. Пас аз ҳиҷрати Паёмбар (с) ба Мадина, онҳо ба дидори он Ҳазрат омаданд ва бо ӯ паймон бастанд, ки агар мусалмонон бо онҳо коре надошта бошанд, онҳо низ бо мушрикон ҳамкорӣ намекунанд. Аммо баъди пирӯзии мусалмонон дар ҷанги Бадр, яҳудиён гуфтанд, ки ин ҳамон Расулест, ки дар Таврот ба ӯ ишора шудааст. Аммо баъди шикасти мусалмонон дар ҷанги Уҳуд, онҳо далер шуда, бо мушрикон паймон шикастанд.

Бо иқдомоти ноҷоиз ва нақзи аҳд, яҳудиён мавриди муҷозоти илоҳӣ қарор гирифтанд. Паёмбар (с) бо даъвати онҳо ба тарки қасрҳо ва шаҳр, бо мусалмонон сӯи қалъаҳои онҳо ҳаракат карданд. Бо иродаи Худо, тарс бар дили онҳо ғолиб омад ва онҳо бидуни муқовимати воқеӣ таслим шуданд.

Дарсҳои ки аз ин оят метавон гирифт

1. Қаҳри Худованд нисбати яҳудиёни паймоншикан ҳикимона аст. Шикасти яҳудиён нишонаи иззати Худост. Ҳамаи пирӯзиҳоро аз Худо бидонем. Ҳисоби аҳли китоб ва паймоншиканон аз дигарон ҷудост. Қудрати ҳеҷ гурӯҳеро устувор надонем. Ҷазои нақзи паймон, хориҷ шудан аз ватан аст. Ҳисобҳо ва таҷҳизоти кофирон дар муқобили иродаи Худо бефоида аст.
2. https://iqna.ir/fa/news/4259034/