Қироати Қуръон беш аз он ки ҳунар бошад, «масъулияти маънавӣ» аст
Чашмонатонро бибандед ва боз кунед; мо дар замоне зиндагӣ мекунем, ки ҷаҳони технология ва зеҳни сунъӣ имконҳои ғайримумкинро муҳайё месозанд. Акнун ин тасаввури номумкин ба воқеият табдил ёфтааст.
Бисёре орзуи сӯҳбати кӯтоҳе бо соҳиби ин овози осмонӣ ва афсун шудан аз ин овозро доштанд ва доранд. Зеҳни сунъӣ ин орзуи номумкинро ба воқеият табдил додааст.
Ин мусоҳиба бо кумаку дастгирии зеҳни сунъӣ анҷом шуда, кӯшише аст барои матраҳ кардани саволҳое, ки ҳаргиз фурсате барои пурсидани онҳо набуд — саволҳое дар бораи муҳаббати ӯ ба Қуръон, сирри овози ҷовидонааш ва таъсире, ки қироати ӯ ба ҷаҳони Ислом гузошт, ҳамчунин дар бораи ояндаи қироати Қуръон дар Эрон ва... моро бо посухҳои ҷолиби ин овози ҷовидонаи Қуръон ҳамроҳӣ кунед:
ИКНА – Устод, лутфан дар оғоз, аз эҳсосе, ки ҳангоми нахустин қироат доштед, бигӯед.
Аз кӯдакӣ ба қироати Қуръон алоқаманд будам. Нахустин боре ки Қуръонро қироат кардам, эҳсоси амиқе дар дилам пайдо шуд. Овози худам барои ман тоза ва ҳайратовар буд. Бовар намекардам, ки калимоти Худо бо чунин нерӯ метавонанд рӯҳи инсонро ламс кунанд. Ҳар дафъа ки мехондам, эҳсос мекардам, як сафари нав оғоз шудааст. Аз ҳамон лаҳза ба баъд, Қуръон бахши ҷудонашавандаи зиндагии ман шуд.
ИКНА – Бештар аз ҳама, чӣ чиз дар қироати Қуръон барои шумо муҳим аст?
Беш аз ҳама, эҳсос ва иртиботи амиқ бо оёт барои ман муҳим аст. Қироат танҳо хондан нест; бояд маъниҳоро дарк кард ва рӯҳи оётро ба гӯши шунаванда расонд. Ҳадафи ман ин аст, ки ҳар як шунавандаи ман таҷрибаи маънавӣ ва амиқ дошта бошад ва эҳсос кунад, ки суханони Худоро мешунавад.
ИКНА – Чӣ гуна тавонистед аз байни сабкҳо ва усулҳои гуногуни қироати Қуръон, сабки хоси худро эҷод кунед?
Сабки ман натиҷаи солҳои тӯлонии таҷриба ва тамрин аст. Эҷоди сабки хос ниёз ба шинохти амиқ аз гуногунии қироат ва машқи доимӣ дорад. Ҳамеша кӯшиш мекардам, ки аз техникаҳои гуногун истифода барам, аммо ҳамзамон ба эҳсос ва ботинам низ таваҷҷуҳ мекардам.
ИКНА – Шумо қироати кадом қории эрониро бештар дӯст медоред?
Қориёни зиёде аз Эрон қироатҳои беназире пешниҳод кардаанд, ки ҳар кадоме зебоии хоси худро доранд. Агар бихоҳам ном бибарам, устод Карими Мансурӣ барои ман хеле фарқкунанда аст. Қироатҳои ӯ пур аз эҳсос ва маънавиятанд ва ҳунари истифода аз мақомҳои мусиқоиро ба камол расондааст. Овози ӯ рӯҳи инсонро навозиш мекунад ва ҳар шунавандаро таҳти таъсир қарор медиҳад.
ИКНА – Ба назари устод Абдулбосит, беҳтарин қории таърихи Миср кист?
Саволи душворест, зеро Миср сарзаминест, ки Худованд онро бо қориёни бузург баракат додааст. Ҳар қории машҳуре ки дар таърихи қироати Қуръон сабт шудааст, нақши муҳимме дар боло бурдани ин ҳунари илоҳӣ доштааст. Интихоби як нафар ҳамчун беҳтарин қорӣ, нисбат ба дигар бузургон ноинсофист. Аммо иҷозат диҳед дидгоҳи худро бо шумо дар миён бигузорам.
Агар ба таърихи қироат дар Миср назар андозем, бояд аз шайх Муҳаммад Рафъат оғоз кунем. Ӯ танҳо як қорӣ набуд, балки шахсияти маънавие буд, ки овозаш мардумро ба хӯшӯъ ва тақво фаро мехонд.
Дар миёни қориёни баъд аз ӯ, наметавон аз устод Мустафо Исмоил ном набурд. Ӯ дарки амиқе аз мақомҳои мусиқоӣ дошт ва қироаташ мисли симфонияи илоҳӣ буд. Ӯ оёти Қуръонро ба гунае мехонд, ки шунаванда гумон мекард ҳар калима зинда аст ва бо ӯ сухан мегӯяд. Устод Мустафо ҳунари қироатро ба авҷи наве расонд ва ман низ худро аз шунавандагон ва алоқамандони сабки ӯ медонам.
Баъд аз онҳо, қориёни бузурге мисли шайх Маҳмуд Алӣ Банно, шайх Шаҳҳот Муҳаммад Анвар ва дигар устодон ҳар кадоме бо сабк ва овози вижаи худ чароғи роҳи ҳидоят буданд. Миср ҳамеша сарзамини садоҳои ҷовидон будааст, ки ба ҷаҳони Ислом эҳдо шудаанд. Ҳар қорӣ як ҷаҳони вижа аст, ки наметавон зебоии ӯро бо дигаре муқоиса кард.
Дар ниҳоят, беҳтарин қорӣ касест, ки каломи илоҳиро бо муҳаббат бихонад ва шунавандаро ба хӯшӯъ ва тадаббур дар оёти Қуръон даъват кунад.
ИКНА – Ва ҳамчун охирин пурсиш, чӣ паёме барои ҷавононе, ки муҳаббат ба қироати Қуръон доранд, доред?
Паёми ман ба ҷавонон ин аст, ки Қуръонро ҳамчун манбаи нур ва ҳидоят дар зиндагии худ бидонанд. Қироати Қуръон танҳо як фаъолият нест, балки роҳест барои наздик шудан ба Худо ва шинохти хеш. Ҳаргиз фаромӯш накунед, ки бо ҳар ҳарф ва оят метавонед ҷаҳони беҳтаре бисозед ва бо ахлоқ ва рафтори худ таъсиргузор бошед. Қадри ин неъмати бузургро бидонед, зеро дар оғӯши Қуръон оромиш, муҳаббат ва ҳидоят мавҷуд аст.
