Чӣ гуна ҳолати хуби рӯзаро баъд аз моҳи Рамазон ҳифз кунем ? (Қисми 2)
Барои он ки инсон ба як кори нек одат кунад, ниёз ба барномаи яксолаи пайваста дорад. Яъне, шахс бояд як сол он амалро анҷом диҳад. Беҳтарин фурсат барои як чунин барнома аз ҳамин моҳи Рамазон то моҳи Рамазони оянда аст. Имоми Содиқ (а) дар ҳадисе мефармоянд:
«مَنْ عَمِلَ عَمَلًا مِنْ أَعْمَالِ الْخَیْرِ فَلْیَدُمْ عَلَیْهِ سَنَةً وَ لَا یَقْطَعْهُ دُونَهَا» «Ҳар кас ки мехоҳад амале аз аъмоли некро анҷом диҳад, пас як сол бар он пайваста монад ва онро қатъ накунад».
Аммо дар ин як сол чӣ бояд кард то он ҳолати хубе, ки дар моҳи Рамазон ба даст овардем, ба як одат табдил ёбад?
Ҳангоме ки мегӯем «ҳолати маънавӣ», ин «ҳолат» ба маънои як рӯйдоди муваққатист, ки фақат дар ҳамин лаҳзаи ҳозир иттифоқ меафтад — на гузаштае дорад ва на ояндае. Аз ин рӯ, мо намехоҳем танҳо ба як «ҳоли маънавии гуворо» бирасем, балки мехоҳем ба мақоми маънавии устувор бирасем. Фарқи мақом бо ҳолат дар он аст, ки инсон дар мақом муким мешавад, на ин ки фақат як лаҳза биёяд ва баргардад. Албатта, ҳоли маънавӣ ҳам хуб аст, вале мо бояд дар ҷустуҷӯи мақоми маънавӣ бошем. Мо намехоҳем як «шиҳоб» (шоҳиди лаҳзаӣ) аз осмони қалбамон бигзарад ва як дам онро равшан кунад — балки мехоҳем онро бо ситора ва хуршед ҳамеша равшан нигоҳ дорем.
Хуб, пас чӣ гуна метавон ба мақоми маънавии гуворо расид? Бо одат кардан. Пас аз моҳи Рамазон, агар бихоҳем аз ин фурсат дуруст истифода барем, бояд оғози амал кунем ва худро ба корҳои хуб одат диҳем. Беҳтарин замон барои одат додани худ пас аз моҳи Рамазон аст, зеро дигар ҳеч вақт чунин қудрати маънавӣ, чунин покизагӣ ва чунин наздикӣ ба Худо нахоҳем дошт.
Аз ин рӯ, бояд аз ин фурсат истифода кунем ва худро одат диҳем:
одат ба рафтори дуруст, одат ба гуфтори дуруст, одат ба мубориза бо нафси аммора, одат ба дурӣ аз гуноҳ ва одат ба вобастагии ба ибодат.
Албатта, инҳо асосан амали зоҳирӣ ҳастанд, вале мо метавонем бо ҳамин рафторҳо қалбамонро ҳам ба онҳо одат диҳем ва ба мақоми маънавии гуворо бирасем.
