Дуздии нусхаҳои хаттӣ: Талоши саҳюнистон барои нобуд сохтани ҳувияти мусалмонон
Ба гузориши ИКНА ба нақл аз сомонаи шабакаи Ал-Ҷазира, дар як гузориш ба масъалаи дуздии осори бостонӣ ва нусхаҳои хаттии исломӣ тавассути ишғолгарони саҳюнист пардохта шудааст. Тарҷумаи ин гузориш дар зер меояд:
Шоки равонӣ ва саволу эътироз, омехта бо маҳкумият ва хашм, эҳсосоте буданд, ки мардуми мухолифи оддӣ кардани равобит бо Исроил дар шабакаҳои иҷтимоӣ баён карданд, замоне ки Китобхонаи миллии Исроил тасвири як мусҳафи нодири марокаширо бо қадимати 10 аср дар вебсайт ва сафҳаи худ ба намоиш гузошт.
Он чӣ хашму норозигии онҳоро бештар кард, ин буд, ки мудири бойгонии Марокаш низ тасвири ин мусҳафро ба нақл аз ҳамон китобхона дар сафҳаи худ бознашр кард.
Гарчи ин ҳодиса аввалин маврид дар навъи худ набуд, ки дар китобхонаи вобаста ба ишғолгарони саҳюнист рӯй медиҳад, аммо бори дигар масъалаи гум шудан ва дуздии нусхаҳои гаронбаҳои хаттӣ аз кишварҳои аслии онҳо ва пайдо шуданашон дар ҷойҳои дигарро матраҳ кард.
Абдуссамад Балакбир, устоди донишгоҳи Марокаш мегӯяд, дуздии ин нусхаи арзишманди марокашӣ бетааллуқ ба “ҷунбишҳои ҷаҳонии саҳюнистӣ” нест, ки мекӯшанд миллатҳоро ба ҳар васила таҳқир кунанд.
Балакбир ба Ал-Ҷазира Нет гуфт: “Ин ҷунбиш дар ҳар чизе муноқиз аст ва аз ҳар даре ба он ворид мешавад. Моли он бар пояи таҳриф ва анҷоми ҳар амале аст, ки виҷдони дигаронро озор диҳад. Дар сарзамини Фаластин, ин ҷунбиш кӯшиш дорад нишон диҳад, ки ҳаққи моликият бар ин сарзамин ва ҳар ончи дар он аст дорад — ҳатто агар ин кор зоҳири фарҳангӣ ба худ бигирад.”
Аҳмад Вайҳмон, раиси Дидабони миллӣ барои муқобила бо оддӣ кардани равобит, нигарон аст, ки ин мусҳафи ба намоишгузошташуда ҳамон мусҳафи марокашие бошад, ки аз ҷониби султон Абулҳасан, маъруф ба “султони ҳама”, аз подшоҳони сулолаи Банӣ Марини Марокаш, бо тилло навишта шуда, дар масҷиди Ал-Ақсо нигаҳдорӣ мешуд ва ба унвони тӯҳфа барои писари Салохуддин Айюбӣ фиристода шуда буд.
Вайҳмон афзуд: “Бисёре дигар аз асноди марокашӣ низ дар китобхонаҳои ишғолгарони исроилӣ вуҷуд доранд, ки маънои ин амали ҷинояткорона танҳо як чиз аст: дуздии мероси фарҳангӣ ва тамаддунии марокашиҳо — ва ҳамаи мақомдорони марокаширо бояд ба посухгӯӣ фаро хонд.”
Балакбир дар мавриди ин ки барои бозпасгирии ин нусхаҳои хаттӣ чӣ бояд кард, гуфт: “Ин вазифаи давлати Марокаш аст, ки барои бозгардонидани ин осори нодири бостонӣ талош кунад — ҳатто агар ниёз ба харидории онҳо бошад — зеро хеле арзишманданд.” Ӯ таъкид кард, ки агар чунин иқдоме сурат гирад, қонунҳои байналмилалӣ низ аз Марокаш ҳимоят хоҳанд кард.
Ин дуздӣ танҳо ба як нусхаи Қуръон маҳдуд намешавад; балки Умар (нақлкунанда) шарҳ медиҳад: маҷмӯае аз нусхаҳои ҳайратангези Қуръон вуҷуд дорад, ки аз ҷойҳои мухталиф дар Марокаш, Шом ва нуқоти дигар ба Фаластин оварда шудаанд. Ин нусхаҳои хаттӣ дар китобхонаҳои Фаластин нигоҳ дошта мешуданд, аммо имрӯз дар китобхонаҳои миллии Исроил ба намоиш гузошта шудаанд.
