Шиорҳои илоҳӣ дар Ҳаҷ; рамзҳои маънавӣ ва тавҳидӣ
Қуръони Карим дар сураи Моида, ояти дуввум, ба мӯъминон ҳушдор медиҳад, ки ба шоирҳои илоҳӣ, моҳҳои муҳаррам, ҳадияҳо ва қурбониҳо, инчунин ба зоирони Хонаи Худо беэҳтиромӣ накунанд. Дар ин оят омадааст:
«Эй касоне, ки имон овардаед! Шоирҳои Худоро ва моҳи ҳаромро ва қурбониҳо ва гарданбандҳоро ва касоне, ки қасди Хонаи Муқаддас доранд ва фазлу ризоияти Парвардигорашонро меҷӯянд, ҳаром машуморед (яъне, ба онҳо беэҳтиромӣ накунед)».
Ҳамчунин дар сураи Ҳаҷ, ояти 36, қурбониҳо ҳамчун бахше аз шоирҳои илоҳӣ дониста шудаанд:
«Ва шутурони қурбониро барои шумо аз шиорҳои Худо қарор додем; дар онҳо барои шумо хайре ҳаст».
Ин таъкид бар шоирҳо нишон медиҳад, ки маросимҳои зоҳирии Ҳаҷ танҳо амалҳои рамзӣ нестанд, балки бо маъноҳои амиқи маънавӣ ва тавҳидӣ пайванди ҷиддӣ доранд. Нигоҳубини ин нишонаҳо аломате аз бузургдошти шоирҳо ва тақвои қалбии мӯъминон шумурда мешавад.
Аз дидгоҳи Қуръон, маросимҳои Ҳаҷ ба тавреанд, ки дар ҳамаи онҳо асари бузургии илоҳӣ намоён аст. Аз ин рӯ, бояд бо диққати зиёд ҳамаи хусусиятҳо ва хосиятҳои ин марзҳо ва нишонаҳоро ҳифз кард ва ба онҳо амал намуд. Ҳаргиз набояд амалеро бо шеваи нодуруст анҷом дод, зеро чунин иштибоҳе на танҳо амалро дар зоҳир ботил мекунад, балки сабаби дурӣ аз ҳузури Ҳақ дар ботин низ мешавад.
Бешак, ҳифзи ин марзҳо ва нишонҳо аз нишонаҳои тақвои дилҳо ва ҷилваҳои эҳсон дар роҳи Худо маҳсуб мешавад.
