Тиловати оятҳои илоҳӣ неруи ботинӣ дар миллат эҷод мекунад
Аҳмади Абулқосимӣ, қории маъруфи байналмилалӣ, дар гуфтугӯ бо хабарнигори ИКНА бо ишора ба таъсири амиқ ва равшани оятҳои Қуръони Карим дар рӯҳиябахшии мардум дар шароити ҳассоси кишвар гуфт: Дар Қуръон оятҳое вуҷуд доранд, ки ба таври рӯшан ёриҳои илоҳӣ ва ғайбӣ дар тӯли рисолати Паёмбари Ислом (с)-ро баён мекунанд. Яке аз барҷастатарин намунаҳои он, воқеаи ҷанги Бадр аст, ки мусалмонон бо кӯмаки Худованди Мутаъол ба пирӯзӣ даст ёфтанд.
Ӯ бо баён ин ки ваъдаи нусрати илоҳӣ машрут ба ёрии дини Худост, афзуд: Худо ваъда додааст, ки агар касе Ӯро ёрӣ кунад, ҳатман мавриди ёрӣ қарор хоҳад гирифт. Дар ин роҳ, тиловати оятҳои Қуръон метавонад таъсири бузурге дар тақвияти рӯҳия, пойдорӣ ва умед бахшидан ба мардум дошта бошад.
Ин қории байналмилалӣ дар идома ба ояти 104 аз сураи мубораки Нисо ишора кард ва гуфт:
«وَلَا تَهِنُوا فِی ابْتِغَاءِ الْقَوْمِ إِنْ تَکُونُوا تَأْلَمُونَ فَإِنَّهُمْ یَأْلَمُونَ کَمَا تَأْلَمُونَ وَتَرْجُونَ مِنَ اللَّهِ مَا لَا یَرْجُونَ وَکَانَ اللَّهُ عَلِیمًا حَکِیمًا» «Суст машавед дар таъқиби қавм, агар шумо дард мекашед, онҳо низ мисли шумо ранҷ мебаранд, вале шумо ба чизе аз ҷониби Худо умед доред, ки онҳо ба он умед надоранд; ва Худо доно ва ҳаким аст.»
Абулқосимӣ таъкид кард: гарчи пешрафтҳои низомии Эрон шоёни таҳсин аст ва кишвар ба туфайли инояти Худо дар ин замина ба дастовардҳои бузурге ноил шудааст, аммо нуқтаи қуввати аслии мо танҳо дар тавоноии низомӣ нест, балки дар пуштвонаи эътиқодӣ ва умед ба нусрати илоҳист. Мо миллати имон, ҷиҳод ва шаҳодатем; даҳҳо хонаводаи шаҳид ва маъюб дар ин кишвар зиндагӣ мекунанд, ки ёриҳои ғайбиро бо чашмони худ дидаанд.
Ӯ дар идома хотирае аз даврони дифои муқаддас нақл кард ва гуфт: Бо чашмони худ таъсири тиловати ояти мубораки «وَجَعَلْنَا مِنْ بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدًّا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَیْنَاهُمْ فَهُمْ لَا یُبْصِرُونَ»-ро дидам. Дар яке аз амалиётҳо 400 нафар будем ва аз масофаи хеле наздик аз канори сангарҳои ироқиҳо гузаштем. Гарчи садои суханони онҳоро мешунидем, онҳо ҳатто садои пои моро нашуниданд ва ҳузури моро эҳсос накарданд. Ин чизе ҷуз ёрии илоҳӣ набуд, ки ба таври ошкор эҳсос мешуд.
Ӯ дар поён гуфт: Он чи бояд тақвият ёбад, рӯҳияи мардум аст. Ин рӯҳия бо тиловати Қуръон, бо ёди Худо ва бо эътимод ба ваъдаҳои Ӯ қавӣ мешавад. Мардум бояд дуо кунанд, зеро дуои онҳо таъсири бузург дорад. Ягона нуқтае ки мехоҳам боз таъкид кунам ин аст, ки бидонем фарқи ҷиддии мо бо душманонамон дар ҳамин "умед" аст.
