Сураи Раҳмон — Нағмае аз биҳишт, оҳанги раҳмат + видео
Ин сура таҷалли (намуди) меҳрубонии Парвардигор аст садои малакутие, ки аз биҳишт меояд ва дилро пур аз раҳмат мекунад.
Дар миёни саҳифаҳои зарини Қуръони Карим, баъзе оятҳо дили касро меларзонанд, баъзе сураҳо ба ҷони кас нур мебахшанд. Вале як сура ҳаст, ки ҳар бор онро мехонӣ, гӯё насими биҳишт рӯҳи туро навозиш мекунад. Ҳар як калимааш туро ба як саёҳати осмонӣ мебарад — ба дили неъматҳои Парвардигор. Сурае ки ҳам номаш «Раҳмон» аст, ҳам мазмунаш пур аз меҳр — сурае ки Паёмбари Худо (с) онро «арӯси Қуръон» номидааст.
Сураи Раҳмон як нағмаи муътадил ва бо таносуби зебост аз бузургии Худованд, ки бо як саволи такрорӣ ва таъсиргузор дилро ба фикру андеша мебарад:
«Фа-би аййи ало-и Раббикума туказзибон?» — Пас кадом неъматҳои Парвардигоратонро инкор мекунед?
Ин сура танҳо як қисми оятҳо нест — балки як оинаи зебоӣ ва бузургии Худо аст. Яке табобат барои тану ҷон, як калид барои кушодани корҳо ва як пуле байни замин ва осмон.
Дар поён ба тафсил аз фазилатҳо, таъсир ва баракати сураи Раҳмон мегӯем — сурае ки қироаташ наҷотбахши дунёву охират аст, ва таъсираш на танҳо бар рӯҳ, балки бар ҷисму зиндагии инсон низ мерасад.
Сураи мубораки Раҳмон, ки онро бо номи дигар — «Ало» низ мешиносанд, панҷоҳу панҷумин сураи Қуръон аст. Сураи маккӣ буда, 78 оят дорад.
Дар манобеъи исломӣ, фазилатҳои зиёде барои сураи Раҳмон омадааст. Паёмбари гиромии Ислом, ҳазрати Муҳаммад (с) фармудаанд:
«Ҳар чизе арӯсе дорад, ва арӯси Қуръон сураи Раҳмон аст.»
(Манбаъ: Мустадрак-ул-васоил, ҷ. 4, саҳ. 351)
Ҳамчунин дар як ривояти дигар омадааст:
«Ҳар кӣ сураи Раҳмонро бихонад, Худо бар заъфу нотавонии ӯ раҳм мекунад ва ӯ тавоноии шукри неъматҳои Худоро меёбад.»
(Манбаъ: Маҷмаъ-ул-баён, ҷ. 9, саҳ. 326)
Осон шудани корҳо: Расули Худо (с) фармудаанд:
«Ҳар касе ин сураро навишта, бо худ гирад, Худо ҳар кори душворашро осон мекунад.»
(Манбаъ: Тафсири Бурҳон, ҷ. 5, саҳ. 238)
4298513
