Мансубияти молу сарват ба ҷомеа – асоси қуръонӣ барои ҳамкорӣ

Азбаски дар дидгоҳи исломӣ ҳамаи одамон бандагони Худо ҳастанд ва тамоми дороиҳо низ ба Худо тааллуқ доранд, пас ниёзҳои камбизоатон бояд бо такя ба ҳамкорӣ ва ёрии якдигар бароварда шаванд.

Бе ягон шубҳа, дар ҳар як ҷомеа одамоне ҳастанд, ки ё қувваи кор кардан надоранд, ё даромадашон он қадар нест, ки ҳамаи хароҷоташонро пӯшонад. Ниёзҳои чунин одамон бояд то ҷое ки мумкин аст ва қобили қабул аст, таъмин карда шаванд.

Аз нигоҳи ислом, молу сарват дар асл ба тамоми ҷомеа тааллуқ дорад. Зеро Худованд намояндагии Худро дар рӯи замин ва масъулияти нигоҳдории молу сарватро ба инсонҳо вогузор кардааст. Қуръони карим бо ишора ба моликияти муваққатӣ ва намояндагии инсон, дастур медиҳад, ки бояд инфоқ (ё хайру сахо) кард.

Масалан, дар як ҷой мефармояд:

«Аз он чизе, ки Мо шуморо ҷойнишини Худ гардондем, инфоқ кунед»
(Сураи Ҳадид, ояти 7):
«آمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَأَنْفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُمْ مُسْتَخْلَفِينَ فِيهِ»

Дар ҷои дигар мефармояд:

«Аз молҳое диҳед, ки Худо ба шумо додааст»
(Сураи Нур, ояти 33):
«وَآتُوهُمْ مِنْ مَالِ اللَّهِ الَّذِي آتَاكُمْ»

Қуръони карим тақводоронеро, ки ҷойнишинони ҳақиқии Худо ҳастанд, чунин тавсиф мекунад:

«Дар молҳои онҳо ҳаққи муайян барои дармондагон ва ниёзмандон аст.»
(Сураи Зориёт, ояти 19):
«وَفِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ»

Ин оятҳо равшан нишон медиҳанд, ки ҳамкорӣ ва ёрии якдигар дар ҷомеа зарурат ва асоси исломист.

Ҳамин тавр, сарватмандон ваколатдор ва аминҳои Худо бар мол ҳастанд. Мол барои онҳо амонат аст ва бояд мувофиқи ҳамин амонатдорӣ амал кунанд.

Имоми Содиқ (а) фармудааст:

«Оё фикр мекунӣ, ки Худо ба онҳое, ки сарват додааст, аз рӯи эҳтиром дода бошад, ва ба онҳое, ки надодааст, аз рӯи хор кардан? Ҳеҷ гоҳ чунин нест. Мол, моли Худост; Ӯ онро дар ихтиёри одамон ҳамчун амонат мегузорад ва иҷозат медиҳад, ки бо адолат аз он бихӯранд, бинӯшанд, пӯшанд, издивоҷ кунанд, воситаи сафар дошта бошанд, ба мӯъминони фақир ёрӣ расонанд ва ғаму ташвиши онҳоро бартараф созанд.»

Пас, дар ҳақиқат молу сарват ба тамоми ҷомеа тааллуқ дорад. Ҳар касе, ки аз он истифода мекунад, танҳо вақте ҳақ дорад, ки амонатдориро риоя кунад ва ҳаққи фақирон ва ниёзмандонро ба ҷо оварад. Агар чунин накунад, ӯ ҳаққи истифода аз он молро надорад.

3495055