Dinin ortaya çıkışı hakkındaki yanlış bakış açılarına cevap
Akla ve fıtrata dayalı tevhidi dünya görüşünü kabul edemeyen bazı materyalistler, Allah inancının kökeninin korku olduğunu söylerler. Bir bebeğin anne baba adında bir sığınağa ihtiyacı olduğu gibi, insanların da sınırlı güç ve yeteneklere sahip oldukları ve pek çok tehlike ve tehditle karşı karşıya kaldıklarını söylerler.
Deprem, sel, gök gürültüsü vb. tehlikelere ve felaketlere maruz kalan ilk insanların kendileri için korunaklı bir sığınak hayal ettikleri ve korktuklarında, kendi tanrılarına sığınarak endişeli ruhlarını rahatlattıkları söylenir. Bu nedenle Allah’a imanın kaynağının korku olduğunu söylerler.
Bu görüşe şöyle cevap verilebilir: Allah’a imanın kökü korku ise, kim daha çok korkarsa, o daha çok iman etmelidir. Çok fazla korkunun olduğu yerde, Allah’a çok fazla inanç olmalıdır.
Eğer Allah’a imanın kökü korkuysa , korkmayan insanların dini olmamalıdır! Ve insanda korku olmadığı durumlarda Allah’a da teveccüh etmemelidir. Oysa bu böyle değildir.
Burada şu soru akla gelebilir: Eğer Allah’a imanın kaynağı korku değilse, neden insan bir şeyden korktuğu zaman, örneğin bir ameliyattan önce veya arabası takla attığında dikkatini Allah’a çeviriyor?
Cevap olarak şöyle diyebiliriz: İnsanın korktuğunda aklının Allah’a yöneldiği doğrudur, fakat bu, imanın kökeninin korku olduğu anlamına gelmez. Susadığımızda su ararız ama bu, suyun bizim hayal gücümüzle uydurduğumuz bir şey olduğu anlamına gelmez. Su gerçek bir şeydir ve susuzluğumuz bizi ona götürür.
İnsan aklı bu dünyada Yüce Allah’ın var olduğunu gösteren işaretleri anlar. İnsan kendi kendini yaratmadığına göre kendisini yaratan biri olduğunu düşünür. Bu akıl yürütmede korku ve panik yaşamaz. Onu Allah’a götüren şey aklı ve fıtratıdır.
Muhsin Kıraati’nin İnanç İlkeleri (Tevhid) kitabından alıntıdır.
