Nasrallah Isang Walang Hanggang Pamana sa Alaala ng Muslim Ummah
Ito ay ayon kay Ilhami al-Maliji sino sumulat ng isang artikulo sa libing ng dating kalihim heneral ng Hezbollah, na pupunta sa Lebanon sa Linggo, Pebrero 23, 2025.
Ang mga sumusunod ay mga sipi mula sa artikulo:
Si Sayed Hassan Nasrallah ay hindi lamang isang kumander ng paglaban at isang pinunong pampulitika ngunit siya ang sagisag ng diwa ng Ummah, ang tumitibok na puso ng mga tao laban sa paniniil, at ang tabak na inilabas laban sa pang-aapi at pananakop.
Siya ang sagisag ng pananampalataya sa gitna ng mga unos ng pagdududa at pag-aalinlangan, at kalooban niya ang hindi nagpatinag sa harap ng pinakamahihirap na mga hamon, na tumatayo bilang simbolo ng katatagan at paglaban nang walang kompromiso o pag-atras.
Ang bawat salita ng kanyang mga talumpati ay nagdadala ng tiwala ng dalisay na dugo na ibinuhos sa landas ng kalayaan, at ang bawat paninindigan niya ay isang patunay ng katapatan para sa paglaban.
Siya ay hindi isang lumilipas na pinuno sa paglalakbay ng bansa, bagkus isang pagbabago sa kasaysayan nito at isang simbolo para sa isang yugto na hindi nagtapos sa kanyang pagkabayani ngunit nagsimula nang mas matatag at makapangyarihan.
Ang libing kay Nasrallah ay hindi paalam sa isang tao ngunit ito ay ang pagpaparangal sa isang tao na nakapaloob sa budhi at matatag na espiritu ng Ummah.
Ang seremonyang ito, na ang tunog ay umalingawngaw sa lahat ng mga bansang Arabo, ay hindi lamang pagbibigay-galang sa dakilang kilalang taong ito, ngunit ito ay isang mensahe sa buong mundo na ang apoy ng paglaban ay hindi kailanman mawawala at ang dugo ng mga kumander ng paglaban ay magsisilbi upang matiyak ang pagpapatuloy ng landas na ito hanggang sa tiyak na tagumpay.
Ang mga larawan ni Nasrallah, na alin itinaas sa lahat ng pampublikong mga parisukat ng mga kabisera ng Arab, ay nananatili pa rin sa ating paningin, lalo na ang larawang ipinapaita sa Malaking Moske ng Al-Azhar at sa mga lansangan ng Damascus. Ang mga larawang ito ay hindi lamang pagpapahayag ng paghanga sa loob ng ilang sandali, bagkus ay mga pagmuni-muni ng budhi ng mga tao at ang paniniwalang may mga indibidwal sino walang takot at determinadong naninindigan laban sa pananakop.
Ang paglaban ng Islam, na pinamumunuan ng Hezbollah, ay pumasok sa isang labanan na sumira sa pananakop ng mga Zionista at binibigyang-diin na ang oras ng konsesyon ay tapos na at ang paglaban lamang ay lilikha ng mga ekwasyon ng kapangyarihan at dignidad.
Ang pagpapakita sa ganitong paraan ay parang tanglaw ng pag-asa sa panahon ng kawalan ng pag-asa at pinatunayan na ang tunay na lakas ay hindi lamang nakasalalay sa kagamitan, kundi sa isang hindi natitinag na kalooban, sa isang determinasyong hindi natitinag, at sa isang tinig na tumangging patahimikin sa kabila ng lahat ng pagsisikap na patahimikin ito.
Hindi ko malilimutan kung paano hinihintay ng mga bansang Arabo mula sa karagatan hanggang sa Gulpo ng Persia ang pagpapakita ni Sayed Hasan Nasrallah sa telebisyon, sabik sa kanyang mga salita na nagbigay ng katiyakan at panibagong katiyakan, na nagbibigay ng kumpiyansa sa hinaharap. Sa isipan ng milyun-milyong mga tao, binigyang-diin ng kanyang mga salita na ang paglaban ay hindi isang pagpipilian kundi isang hindi maiiwasang tadhana para sa malayang mga bansa.
Walang pinunong Arabo mula nang si Gamal Abdel Nasser ay nagtamasa ng ganitong pagkakilala na suporta at pagmamahal. Ang lahat ng mga bansa ay lubos na nauunawaan na ang tunay na mga pinuno ay hindi ginawa sa pamamagitan ng katayuan o titulo, ngunit sa pamamagitan ng kanilang mga sakripisyo.
Ang mga pinunong ito ay nagbibigay ng dignidad sa kanilang mga tao dahil kinakatawan nila ang kanilang mga pag-asa at mga adhikain, at ginagabayan nila sila nang may matatag na mga hakbang sa pinakamadilim na panahon.
Si Nasrallah ay isang pambihirang pinuno na may matalas na pananaw at isang bakal kalooban, isang taong hindi kailanman nakipagkompromiso sa kahit isang pulgada ng lupain ng kanyang bansa at humarap sa kolonyal na mga kapangyarihan nang walang pag-aalinlangan. Hanggang sa sandali ng kanyang pagkamartir, nanatili siyang tapat sa pangakong ito at nakatuon sa bandila ng paglaban.
Ang mga bansang Arabo, sino nagmamahal sa kanya at nananalig sa kanyang pamumuno, ay magpaalam sa kanya (sa kanyang libing) bilang isang walang hanggang pinuno ngayon. Mananatili siya sa budhi ng mga bansa at mananatiling maimpluwensiya sa landas ng paglaban.
Si Sayed Hassan Nasrallah ang unang pinuno ng paglaban na nagpahayag ng kanyang buong suporta para sa Operasyon ng Pagbaha ng Al Aqsa at ang kanyang suporta ay hindi lamang sa salita kundi pati na rin sa pagkilos at isinakripisyo niya ang kanyang buhay sa landas ng al-Quds.
Ang araw ng libing kay Nasrallah ay isang patotoo sa pamana ng paglaban at sa kanyang posisyon sa budhi ng mga bansang Arabo. Milyun-milyon ang dadalo sa kanyang libing upang magpaalam sa isang tao na hindi natalo ng mga pakana ng Zionista-Amerikano at nanatiling tapat sa Palestine, al-Quds at Muslim Ummah hanggang sa huling sandali ng kanyang buhay.
Ngayon, habang tayo ay nagpapaalam sa kanya, mas lalo nating nararamdaman ang napakalaking kawalan na kanyang iniwan. Gayunpaman, natitiyak natin na ang kanyang tatahakin ay ang landas ng mga taong malaya, at ang kanyang dalisay na dugo ay magsisilbing isang panibagong inspirasyon upang ipagpatuloy ang paglalakbay tungo sa kalayaan.
Ang kanyang pagkabayani ay hindi ang dulo ng landas ngunit ang simula ng isang mas mahirap at mas malaking yugto upang maabot ang matayog na layunin ng pagpapalaya ng Palestine. Kung paanong siya ay isang pagpapakita ng katatagan at pagtitiyaga sa buong buhay niya, ang kanyang pagkabayani ay magliliwanag din sa landas ng paglaban.
Hindi malilimutan ng Ummah na ito ang isang taong nag-alay ng kanyang buhay sa kanilang dignidad at karangalan.
