Сураи Иброҳим; Таъкид бар муштарак будани аҳдофи Паёмбарони Илоҳӣ
Чаҳордаҳумин сураи Қуръони Карим ба номи “Иброҳим” номгузорӣ шудааст. Ин сура, ки 52 оят дорад ва дар ҷузъи сездаҳуми Қуръон ҷой гирифта, яке аз сураҳои макӣ аст ва ҳафтоду дувумин сурае аст, ки бар Паёмбар нозил шуда.
Иллати номгузории ин сура ба номи Иброҳим, баёни саргузашти Иброҳими набӣ аст. Ҳаркас бихоҳад ҳазрати Иброҳим(а)-ро бо муаррифии Қуръон бишносад, дар аввалин марҳала, ин сура аст, ки ӯро ба сӯи худ мекашонад. Сурҳое, ки танҳо бо номи Иброҳим хонда мешавад, ин Паёмбари Илоҳиро бо дуоҳояш шиносондааст ва ин танҳо сурҳое аст дар миёни сурҳҳои Қуръони Карим, ки дар ёдкарди Иброҳим дуоҳои ӯро овардааст, ки ҷузви дуоҳои хосси Қуръони Карим маҳсуб мешавад.
Тамоми фазои сураи Иброҳимро мабони маърифатӣ, бинишӣ ва ақидтӣ шакл додааст ва танҳо дастур ва суфориши амалӣ барои мӯъминон марбут ба иқомаи намоз ва инфоқи ошкоро ва пинҳон аст.
Мавзӯъи асосии сураи Иброҳим, тавҳид, тавсифи қиёмат ва муҳосибаи аъмоли инсонҳост. Аллома Таботабоӣ меҳвари аслии сураро тавсифи Қуръон медонад, аз ин ҷиҳат, ки нишона ва ояте бар рисолати Паёмбар аст, ки бо он мардумонро аз зулумот ба нур ва роҳи Худои Субҳон, Худованде, ки азиз ва Њамид аст ҳидоят мекунад. Ва низ чун Хадованд бахшандаи неъмат бар ҳамагон аст бояд, ки барои саодатмандӣ даъваташро бипазиранд ва аз азобаш бимнок бошанд.
Аз дигар меҳварҳои ин сура рисолати Расулони Илоҳӣ аст, ки тибқи он, ҳамаи анбиё як ҳадафро думбол мекардаанд. Ҳаҷми қобили таваҷҷӯҳе аз сура бидуни мушаххас крдани Паёмбари хоссе гуфтугуҳо ва рӯёрӯӣ Расулон бо мухолифони эшонро ироа додааст. Усул ва мавозеи куллии Расулони Илоҳӣ ва аксулъамали мункирони эшон дар ин сура ҷамъбанди шудааст.
Дар ин сура баёни тақобулҳои монанди нур ва зулмат, “Тайиба” ва “Хабиса”, қарор ва завол, сабот ва беқарорӣ гузориши мухтасаре аз сарнавишти Паёмбарони Илоҳӣ аст, ки ҳамвора бо сафи мухолифон ва мункирон мувоҷеҳ буданд.
Калидвожаҳо: Сураҳои Қуръон, 114, Иброҳими Набӣ, сураи Иброҳим, Паёмбарони Илоҳӣ, ҳазрати Мӯсо, банӣ Исроил.
