Шахсиятҳои қуръонӣ; Пештози ҳузур дар ҷабҳаҳои ҷанг
Абдулмуҳаммад Ҷаъфарӣ, ҷонбози қуръонии дифоъи муқаддас дар гуфтугӯ бо ИКНА аз Қум бо гиромидошти ҳафтаи дифоъи муқаддас баён кард: Дар даврони ҳашт сол ҷанги таҳмилӣ, ҷаласоти қироати Қуръон дар чодарҳо ва сангарҳои размндагон баргузор мешуд ва садои зикри Қуръон дар сангрҳои размндагон махсусан дар шабҳо баланд буд, намози шаб дар подугонҳои низомӣ ва сангар, зикри шубонаи размндагон буд. Мо дар ҷабҳа бо Қуръон маънус будем, ҳатто дар шеърҳое, ки барои омодагии дифоъӣ доштем аз омӯзаҳои қуръонӣ истифода мекардем, дар варзишҳои субҳгоҳӣ аз омӯзаи қуръонӣ истифода мекардем ва «کَم مِن فِئَةٍ قَلیلَةٍ غَلَبَت فِئَةً کَثیرَةً»-ро ба сурати шеър мехондем.
Вай идома дод: Дар ҷабҳа баъзе аз дӯстон аз ҷумла шаҳид Мӯҳсини Исмоилӣ тавонистанд Қуръонро ҳифз кунанд; Вай дар охирин бор, ки ба мураххасӣ омадабуд баён карда буд фақат ду сура аз ҷузъи 30 монда то кулли Қуръонро ҳифз кунад, ҳамчунин вай дар замони ҳузураш дар ҷабҳаҳои набарди ҳақ алайҳ ботил муваффақ ба ахзи дипломи риёзӣ шуда буд, яъне дар ҷабҳа дарс мехонд ва барои имтиҳонот ба шаҳр меомад ва имтиҳон медод. Дар замоне ҳам, ки дар ҷабҳаи падофндӣ будем яъне ғайр аз амалиёт, мусобиқоти қуръонӣ, аҳком ва мусобиқаи варзишӣ доштем.
Ин ҷонбози дифоъи муқаддас тасреҳ кард: Бо шурӯъи ҷанги таҳмилӣ дар 31 шаҳривар 1356 ва бо ҳамлаи Саддом ба саросари марзҳои байналмилалии Эрон аз шимоли ғарб то ҷануби халиҷи Форс ва эъломи басиҷи умумӣ ва артиши 20 миллионии мардуми Эрон бо дастури ҳазрати имом Хумайнӣ (ра) аввалин касоне, ки давраҳои кӯтоҳмуддат ва баландмуддати омӯзиши низомиро диданд аъзои ҷаласоти қуръонӣ буданд ва аввалин гурӯҳҳое, ки бо ширкат дар басиҷ вориди ҷабҳаҳои набарди ҳақ алайҳи ботил шуданд низ онҳо буданд.
Вай идома дод: Ин афрод тарбиятшудаи Қуръон ва илҳомгиранда аз раҳнамудҳои ҳазрати имом Хумайнӣ (ра) буда ва ҳамеша барои анҷоми таклиф омода буданд, қориёни Қуръон дар он ҷаласот дар ҷиҳоди созандагӣ низ ҳузури фаъол доштанд. Бо пирӯзӣ ва тасбити низоми исломӣ ва оғози ҷанги таҳмилӣ, ширкаткунандагон дар ҷаласоти Қуръон аз пешгомони ҷиҳод ва шаҳодат буданд ва ҳузури фаъол ва малмусе дар ҷабҳаҳои набарди ҳақ алайҳ ботил доштанд, инак барои берун рондани душман аз шаҳрҳои таҳти ишғол ба унвони басиҷӣ ё сипоҳӣ ё артишӣ ва ҷиҳодгарони ҷиҳоди созандагӣ ба фармони қоиди худ Хумайнии Кабир (ра) ширкати фаъол доштанд ва яке яке ба дараҷаи рафеъи шаҳодат ноил меомаданд.
Ин размндаи дифоъи муқаддас гуфт: Ҷанги таҳмилӣ идома дошт ва басиҷиён, ки ҳавли меҳвари Қуръон ва инқилоби гирдомада буданд бо эъзом ва ҳузур дар ҷабҳаҳои набард яке яке дар дифоъ аз Ислом ва Қуръон ба шаҳодат расиданд ва ба он аҳде, ки бо имоми худ барои иҷрои дастуроти илоҳии Қуръон баста буданд вафо карданд.
Ҷаъфарӣ афзуд: Онҳо ёдовари ин оят аз Қуръон буданд, ки: مِّنَ ٱلمُؤۡمِنِینَ رِجَالࣱ صَدَقُواْ مَا عَٰهَدُواْ ٱللَّهَ عَلَیهِۖ فَمِنهُم مَّن قَضَىٰ نَحبَهُۥ وَ مِنهُم مَّن یَنتَظِرُۖ وَ مَا بَدَّلُواْ تَبدِیلا; Мардоне аз муъминон буда ва ҳастанд, ки содиқона дар бораи он аҳд ва паймоне, ки бо Худо бастанд истодаанд. Баъзе аз онон паймони хештанро ба поён расонданд ва шарбати шаҳодатро нӯшиданд ва бархе дигар дар интизори он ҳастанд ва ҳеҷгуна табдиле дар аҳд ва паймони хештан надоданд. (23/ Аҳзоб)
https://qom.iqna.ir/fa/news/4238755
