Таъсироти иҷтимоии рӯза / Рӯза ва ҳамбастагии иҷтимоӣ
Моҳи Рамазон фурсатест барои эҷоди ҳамбастагии иҷтимоӣ ва тақвияти пайвандҳои инсонӣ тавассути мушорикат дар таҷрибаҳои муштарак, монанди гуруснагӣ, ташнагӣ ва ибодат. Яке аз муҳимтарин таъсироти рӯза ба ҷомеа, афзоиши рӯҳияи ҳамдардӣ ва дарки мутақобил мебошад. Ҳангоме ки афрод дар тӯли рӯз гуруснагӣ ва ташнагиро таҷриба мекунанд, беҳтар метавонанд шароити ниёзмандон ва фақиронро дарк намоянд. Ин таҷрибаи муштарак боис мешавад, ки афрод бештар ба фикри кӯмак ба дигарон бошанд ва аз имконоти худ барои бартараф кардани ниёзҳои ҷомеа истифода кунанд.
Қуръони Карим дар ояти 267 сураи Бақара мефармояд:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَنفِقُوا مِن طَيِّبَاتِ مَا كَسَبْتُمْ وَمِمَّا أَخْرَجْنَا لَكُم مِّنَ الْأَرْضِ “Эй касоне, ки имон овардаед, аз чизҳои покизае, ки ба даст овардаед ва аз он чи ки барои шумо аз замин берун овардаем, инфоқ кунед”. Ин оят ба равшанӣ бар аҳаммияти инфоқ ва кӯмак ба дигарон таъкид мекунад ва нишон медиҳад, ки рӯзадорӣ метавонад ба унвони таҳрикдиҳандае барои афзоиши рӯҳияи бахшиш ва ҳамдардӣ амал кунад.
Моҳи мубораки Рамазон ҳамчунин фурсатест барои тақвияти равобити иҷтимоӣ ва эҷоди ҳамбастагӣ дар ҷомеа. Дар ин моҳ, афрод бештар ба масоҷид мераванд, дар намозҳои ҷамоат ширкат мекунанд ва бо ҳамдигар ифтор мекунанд. Ин фаъолиятҳои ҷамъӣ на танҳо боиси тақвияти пайвандҳои иҷтимоӣ мешаванд, балки рӯҳияи ҳамкорӣ ва ҳамдилиро низ афзоиш медиҳанд.
Қуръони Карим дар ояти 103 сураи Оли Имрон мефармояд:
وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا
“Ва ҳама ба ресмони Худо чанг занед ва пароканда нашавед”.
Ин оят ба аҳаммияти ваҳдат ва ҳамбастагӣ дар ҷомеа ишора мекунад ва нишон медиҳад, ки моҳи шарифи Рамазон метавонад ба унвони фурсате барои тақвияти ин ваҳдат амал кунад.
Илова бар ин, рӯзадорӣ боис мешавад, ки афрод бештар ба фикри дигарон бошанд ва аз худхоҳӣ ва худмеҳварӣ дурӣ кунанд. Ин тағйири нигариш метавонад ба эҷоди ҷомеае одилонатар ва ҳамдилонатар кӯмак намояд.
Қуръони Карим дар ояти 92 сураи Оли Имрон мефармояд:
لَن تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ “Ҳаргиз ба некӣ нахоҳед расид, магар ин ки аз он чи дӯст медоред, инфоқ кунед”. Ин оят нишон медиҳад, ки расидан ба некӣ ва тақво танҳо тавассути кӯмак ба дигарон ва ҳамдардӣ бо онон мумкин аст.
Дар натиҷа, рӯзадорӣ дар моҳи мубораки Рамазон на танҳо як ибодати фардӣ аст, балки абзори пурқуввате барои тақвияти ҳамбастагии иҷтимоӣ ва рӯҳияи ҳамдардӣ дар ҷомеа маҳсуб мешавад.
