Муовини Ал-Азҳар: Ҳадафи аслии Қуръон барқарории каромати инсонӣ аст
Ба гузориши ИКНА ба нақл аз рӯзномаи Ал-Масира Ал-Явм, Муҳаммад Ад-Даввинӣ — муовини Ал-Азҳар — дар ҳамоиши "Татбиқи мақосиди Қуръони Карим", ки аз сӯи Донишкадаи шариат ва маорифи исломии Донишгоҳи Шориқа дар Иморот баргузор гардид, гуфт: Уламо барои тафсири Қуръон, шарҳи маъниҳо ва истинботи аҳкоми он заҳмати бисёр кашидаанд. Онҳо калимаҳои Қуръонро дақиқ мутолиа карда, асрори онро берун овардаанд. Ӯ ҳамчунин даъват кард, ки барои дифоъ аз мардуми Ғазза ба Қуръон тамассук ҷӯем.
Ӯ афзуд: Ин конфронс моро ба чизи латифтаре аз баррасии ҷузъиёти каломи Худо ё таносуб ва таркиби аҷиби оятҳо мебарад — ва он шинохти мақосиди олии Қуръон аст, ки дар ҷузъиёту ҷумлаҳо ва калимоти он нуҳуфта аст.
Каромати инсон – меҳвари Қуръон
Муовини Ал-Азҳар таъкид кард: Уламо дар таърихи Ислом дар масъалаи мақсадҳои Қуръон ихтилоф доштанд. Бархе ба зуҳури оятҳо таваҷҷуҳ мекарданд, бархеи дигар мақосиди Қуръонро бо мақсадҳои шариати исломӣ пайванд медоданд. Аммо дурусттар ин аст, ки Қуръон дорои ҳадафҳои бузург ва умумиест, ки оятҳояш ба он пардохтаанд ва дар паси он оятҳо мафҳуму мақосиде нуҳуфтааст, ки Қуръон барои онҳо нозил шудааст.
Ӯ изҳор дошт: Қуръони Карим дорои мақсадҳое аст, ки ҷомеаи башарӣ дар ҷаҳони пур аз ихтилофҳои сиёсӣ, иҷтимоӣ, иқтисодӣ, фарҳангӣ ва фаннӣ сахт ба он ниёз дорад.
Бандагӣ – дар маънои васеъ
Муҳаммад Ад-Даввинӣ афзуд: Ҳадафи аслии Қуръон расидан ба бандагии Парвардигор аст. Бандагӣ танҳо хондани ракъатҳои намоз нест. Он шомили шинохти Худо, покизагии нафс, тарбияи мол, ислоҳи андешаву эҳсосот ва равобити иҷтимоист. Бандагӣ ҳамчунин ислоҳи муносибати уммат ва масоили идорӣ ва сиёсии ҷомеа аст ва ҳадафи он эҳёи каромати инсонӣ аз тамоми ҷиҳатҳост.
Муовини Ал-Азҳар ҳамчунин таъкид кард: Мо бовар дорем, ки Қуръон охирин паёми илоҳист ба сӯи башарият. Ин китоби муъҷиз барои мушкилоти инсонӣ роҳҳалҳои муассир ва барои бемориҳои рӯҳиву равонӣ доруҳои муфид пешниҳод мекунад.
Ғазза – оинаи таҷаллои ҳувият ва каромат
Ӯ дар идомаи суханонаш гуфт: Такрори мутолиаи Қуръон ба мо ёдовар мешавад, ки мо уммате ҳастем дорои таърих ва ҳуввияте собит мисли кӯҳ. Оятҳояш ба мо ахлоқеро ёдрас мекунанд, ки бояд дошта бошем, ва аҳкомаш ба мо хотиррасон мекунад, ки мо миллати илм ва амалем. Имрӯз шоҳиди кушта шудани афроде ҳастем, ки ҳаққи зиндагӣ ва ҳузур дар Фаластини сарбаландро доранд, вале аз сӯи гурӯҳҳои ҷинояткор аз ин ҳақ маҳрум шудаанд. Мо аз Худо мехоҳем, ки бародарони моро дар ҷанги Ғазза ёрӣ диҳад ва чашмони моро ба пирӯзии онон равшан созад. Иншоаллоҳ он рӯз наздик аст.
Дар поёни сухан, Муҳаммад Ад-Даввинӣ изҳор дошт: Умед аст ин ҳамоиш дарҳое ба рӯи мо бигшояд, то бештар ба китоби Худо тамассук кунем ва он тавре ки Парвардигор мехоҳад, ҳабли матин ва пайвандгари уммат бошад дар баробари парокандагиву ихтилоф, ва шоҳроҳи росте бошад, ки дар он гомҳо мунҳариф нашаванд.
