Мақоми Имоми Ҳусейн (а) дар Қуръон
Қиёми Имоми Ҳусейн (а) бар зидди ҳукумати Язид, рӯйдоди бузург ва ҳамософарин буд, ки номаш дар таърихи Ислом то абад ҷовидон монд. Имоми Ҳусейн (а), созандаи ин қиёми бузург, шахсияте аст, ки дар замони ҳаёти Паёмбари Акрам (с) ба дунё омад ва дар оғӯши Паёмбар ва падари бузургвораш, Имоми Алӣ (а), тарбия ёфт. Ба ин хотир, ҳарчанд ӯ дар кӯдакӣ қарор дошт, аммо дар давраи нузули Қуръони Карим дар канори Расули Худо (с) ҳузур дошт.
Баъзе оятҳои Қуръони Карим ба таври мустақим ба мақоми олии Имоми Ҳусейн (а) ишора мекунанд, ва баъзе дигар низ маънӣ ва ҳақиқатҳоеро баён менамоянд, ки намунаи аёнӣ ва равшанашонро метавон дар мавҷудияти мубораки он Ҳазрат ёфт. Яке аз ин оятҳо, ояти Мавадат аст, ки Худо дар он мефармояд:
«قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى»
«Бигӯ: дар муқобили рисолатам, аз шумо ҷуз дӯстии бо наздиконам.» (Шӯро/23).
Ҳадисшиносон, чун Аҳмад ибн Ҳанбал, Ибн Мунзир, Ибн Абӣ Ҳатам, Табаронӣ ва Ибн Мардувия аз Ибн Аббос нақл кардаанд, ки вақте ин оят нозил шуд, саҳобагон пурсиданд: Эй Расули Худо! Маълумоти «Зави-л-Қурбо» киҳо ҳастанд, ки муҳаббати онҳо бар мо фарз шудааст? Паёмбар (с) посух доданд: Алӣ, Фотима ва ду фарзандашон, Ҳасан ва Ҳусейн (а).
Ояте дигар, ки дар шаъни аҳли байт (а) нозил шудааст, ояти Татҳир аст:
«إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً»
«Ҳамоно Худо мехоҳад ҳар гуна палидӣ ва нопокиро аз шумо, аҳли байт, дур созад ва шуморо поку покиза гардонад.» (Аҳзоб/33).
Бо таваҷҷуҳ ба аҳодиси зиёд, ки дар манобеи шиъа ва аҳли суннат нақл шудаанд, мақсуд аз аҳли байт дар ин оят, Фотима, Алӣ, Ҳасан ва Ҳусейн (а) мебошанд. Масалан, Умми Салама, ҳамсари Паёмбар (с), ривоят кардааст, ки Паёмбари Акрам (с) ба Фотима (а) фармуд: «Завҷ ва фарзандонатро назди ман биёр». Вақте ки ҳама ҳозир шуданд, Расули Худо (с) як або бар сари онҳо андохт ва ояти Татҳирро бар онҳо тиловат кард.
Ояти Мубоҳила низ яке дигар аз оятҳоест, ки ҷойгоҳи баланд ва барҷастаи Имоми Ҳусейн (а)-ро равшан месозад. Дар воқеаи Мубоҳила, Масеҳиёни Наҷрон бо Паёмбар дар бораи ҳақиқати Масеҳият баҳс карданд ва дар ниҳоят қарор шуд, ки ҳар ду тараф аъзои оилаҳояшонро ба ҳамроҳи худ биёваранд ва якдигарро лаънат кунанд, то Худо дуруғгӯёнро ба шарм орад. Қуръони Карим дар ин замина мефармояд:
«فَمَنْ حاجَّكَ فيهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَكُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَكُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ...
(Ол-Имрон/61)
Бар асоси ривоятҳои мутавотир аз манобеи шиъа ва аҳли суннат, Паёмбар (с) дар ин воқеа фақат Алӣ, Фотима, Ҳасан ва Ҳусейн (а) ро ба ҳамроҳи худ бурд. Аз ин рӯ, мақсуд аз «Абно-ъуно» дар оят, Ҳасан ва Ҳусейн (а) мебошанд.
