Сайид Ҳасан Насраллоҳ машъали муқовиматро ба раҳбари Яман супурд
Аднан Абдуллоҳ Ҷунайд, нависанда ва таҳлилгари яманӣ, дар суҳбат бо ИҚНО ба муносибати соли якуми шаҳодати Сайид Ҳасан Насраллоҳ, собиқи дабири кулли Ҳизбуллоҳ, дар бораи нақшу мақоми ин шаҳид дар меҳвар (ҳузури) муқовимат суханронӣ кард.
Матни пурраи ин мусоҳиба чунин аст:
ИҚНО — Хусусиятҳо ва сифатҳое, ки мактаби Насраллоҳро ҷудо мекард ва сабаби ворид шудани ӯ ба қалби одамони озоддаро чӣ буд?
Мактаби ин раҳбари шаҳид чизи дигар нест, ҷуз идомаи дарахти нурии Муҳаммадӣ ва Олавӣ. Ӯ аз мактаби паёмбарони бузург ва аз мактаби Имоми Ҳусайн(а) ҳамчун раҳнамои илҳомбахш омӯхт, ки чӣ гуна пирӯзиро аз амиқи мисли шикастхӯрдагон берун борад. Ӯ муқовиматро аз як идея ба як ҷомеа ва аз як ҷомеа ба як миллати бо худ устувор табдил дод. Роҳбарии ӯ бо хусусиятҳои ҷудогонае таркиб ёфта буд, ки ба мӯъҷиза наздик буд. Ин хусусиятҳо чунинанд:
Созандаи давлати пинҳон: Ӯ давлати хурди муқовиматро бунёд кард; Ҳизбуллоҳро ба як системаи низомии муташаккил ва шабакаи васеи хизматрасонии иҷтимоӣ табдил дод ва вафодории маҳаллӣ ва миллӣро ба як сарвати стратегии доимӣ мубаддал сохт.
ИҚНО — Таҳлили шумо дар бораи ояндаи муқовимат дар Лубнон ва минтақа пас аз шаҳодати Сайид Ҳасан Насраллоҳ чист?
Барои мо, шаҳодат поёни роҳ нест; балки тухмиест, ки аз ҷониби душманон ба хок фурӯ бурда шудааст ва онҳо бо афроди зиёди ҷанговарон ҳайрон хоҳанд шуд. Тан ё ҷисми покаш рафт ва ғиёби мӯъҷизавии ӯ пурра шуд. Хуни ӯ ба рамз табдил ёфт, ки насл ба насл интиқол меёбад ва рӯҳияи интиқом ва пирӯзиро фаъол мекунад.
Яке аз авлавиятҳои Сайид Насраллоҳ, ҷуз ҷиҳод ва муқовимат, муҳаббат ва робитаи ӯ бо Қуръон буд. Қарорҳои ӯ то чӣ андоза аз дониш ва ҳидояти Қуръон илҳом мегирифт?
Ӯ Қуръони сухангӯ буд. Қарорҳояшро аз дарки сухани Худованд мегирифт: «وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُم مِّن قُوَّةٍ» — «ва ҳарчӣ дар қудрат доред, аз қувват ва аспҳои тайёр кӯшиш бикунед» (Аналф/60) — ва қудратро ба як доктрина табдил медод. Ӯ инчунин аз ин сухани Худо илҳом мегирифт: «فَمَنِ اعْتَدَى عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُوا عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَى عَلَيْكُمْ» — «пас ҳар кас бар шумо таҷовуз кард, монанди ончи бар шумо содир шуд, бар ӯ баргардонед» (Бақара/194) — ва қисосро ба як ҳисобкунии дақиқи низомӣ табдил медод.
Ӯ ҳокимияти диниро бо воқеаиятҳои сиёсӣ омезиш дод ва оятҳои ҷиҳодро ба барномаҳои низомӣ табдил медод. Тасиси муқовимат аз тарафи ӯ, тарҷумаи амалӣ буд аз ваъдаи Худо дар мавриди пирӯзии сабркунандагон.
Дар бораи муҳаббати амиқи ӯ ба Сайид Абдулмалик ал-Ҳӯсӣ чӣ мегӯед?
Ин муҳаббат, муҳаббати рӯҳҳо аст, ки пеш аз он ки дар замин ва рӯйи замин ба ҳам бирасанд, дар зинаи вилоят бо ҳам ё мегиранд.
Сайид Ҳасан бо чашмони итминони Қуръонӣ нигоҳ мекард ва орзу мекард, ки кӯаш сарбозе мебуд зери байрақи раҳбари шуҷоъи Яман. Сайид Ҳасан Насраллоҳ, машъали муқовиматро ба раҳбари Яман, Абдулмалик ал-Ҳӯсӣ, супурд, то равиш ва тарҳи озодсозии ҷойҳои муқаддасро ба анҷом расонад. Муҳаббати онҳо занҷирае шуд, ки Бейрут ва Санаъро ба ҳам пайваст ва ҳамаи нақшаҳои ҷудоие, ки душман тарҳрезӣ карда буд, нобуд кард.
Сайид Ҳасан Насраллоҳ намояндаи як давраи нав буд. Мактаби ӯ мактаби Қуръониву набавӣ буд, ки пояҳои муқовиматро барои наслҳо бунёд кард. Хуни ӯ на танҳо хоки Лубнонро тар кард, балки набзи рагҳои ҳар инсони озод дар ин сарзамин гардид.
4307802
