Haccın Kur’an-ı Kerim’de yeniden tanımlanması
Hac Mekke şehri ve çevresinde gerçekleştirilen, İslam’ın farzı olan bir ibadettir. Hac yenilikçi bir gelenek olmayıp İslam’dan öncede bazı peygamberler Kabe’yi tavaf etmişlerdir. Hatta Mekke müşrikleri bile İslam’dan önce Hac ve Kabe’yi İslam’ın kabul etmediği şekilde tavaf ediyorlardı. Bazı ilahi ve ilahi olmayan dinlerin de Müslüman Hacı gibi dini ibadetleri vardır. Süleyman’ın tapınağının bekasına kadar Yahudiler üç bayramda orada bulunmakla yükümlüydü.
Kur’an-ı Kerim’de hac ayları belirlenmiş olup İlashi ibadetlerden biri olarak tanıtılmıştır. Hac suresi 27. ayetinde Hz İbrahim’e insanlara hac’cı tebliği etmesi emredilmiştir. “ İnsanlara hac ibadetini duyur; gerek yaya olarak gerekse yorgun argın develer üzerinde uzak yollardan gelerek sana ulaşsınlar.”
Hacın farklı türleri vardır, bunlardan en yaygın olanı Temettu Hac’ı olup Mekke ve çevresi dışında yaşayan Müslümanlar için geçerlidir.
Hac ibadeti şartlarıyla birlikte Müslümanlara bir kez farzdır. Hac ibadeti ihrama girmekle başlar ve sonrasında hacıya hac ibadetlerini yerine getirmek farz olur ve bazı şeyleri yapması ona haram olur.
Kur’an-ı Kerim’de Hac ile ilgili pek çok ayet yer almakta olup Hac Suresi diye bir sure de bulunmaktadır.
Ayrıca Hac ve onun hüküm ve uygulamaları hakkında 9 binden fazla hadis rivayet edilmiştir. Bazılarına göre namazdan sonra yapılan hac, bütün ibadetlerden üstündür.
Müslüman düşünürler zahiri eylemlerin yanı sıra tevhid hakikatına ulaşmak için haccın felsefesini de açıklamaya çalışmışlardır.
Haccın ibadet boyutunun yanı sıra ele alınacak başka boyutları da vardır.
